Η μπάλα είναι έρωτας, μεγάλος. Πάθος που συχνά τυφλώνει τη λογική. Ολοι όσοι έχουν κλωτσήσει το τόπι, ερασιτεχνικά ή επαγγελματικά, το γνωρίζουν, πολύ καλά. Είναι λοιπόν πάντα πολύ δύσκολο να αποδεχτείς ότι αυτό, ως κατάσταση, εμπεριέχει ημερομηνία λήξης. Ο Φρανκ Ριμπερί, ξεκινώντας τούτη η σεζόν, έδειχνε συμφιλιωμένος με το ότι θα είναι η τελευταία του στην Μπάγερν.
Στα 36 πια προσεχώς (τον Απρίλη θα τα κλείσει), κατανοούσε την σκληρή αλήθεια ότι ο χρόνος δεν κάνει χάρες και ότι το τοπ επίπεδο δεν συγχωρεί το γήρας. Οταν μάλιστα, πρόσφατα, ο «Διόσκουρός» του, Άριεν Ρόμπεν ανακοίνωσε ότι το καλοκαίρι θα φύγει από το Μόναχο (όχι για να σταματήσει, αλλά για να επιστρέψει στην Ολλανδία, Αϊντχόφεν το πιθανότερο), άπαντες άρχισαν να μιλούν για το επικείμενο τέλος αυτού που μάθαμε και απολαύσαμε ως «Ρομπερί».
Μόνο που ο Γάλλος δεν ακολούθησε. Δεν είπε τίποτα σχετικό με «ευχαριστώ για τις αναμνήσεις», δεν πρόσθεσε λέξη ανάλογη με όσα είχε νωρίτερα πει ο συνοδοιπόρος του. Μέσα του αντίθετα, ένιωσε να θεριεύει η φλόγα. Ως αυθεντικός «τρελός του ποδοσφαίρου», βγήκε στο γήπεδο με το πάθος έκδηλο σε κάθε του κίνηση, σε κάθε του βλέμμα. Αποφασισμένος να δείξει ότι δεν έχει ξοφλήσει, ότι έχει κι άλλα πράγματα να δώσει, ότι δεν είναι «παππούς».
Το τι έφερε όλο αυτό, ήταν εντυπωσιακό, αναζωογονητικό, ένας θρίαμβος της θέλησης και υπενθύμιση της διαχρονικότητας του ταλέντου. Στα τρία τελευταία ματς της Μπουντεσλίγκα, ο «Σημαδεμένος» πέτυχε ισάριθμα καθοριστικότατα γκολ, από το 2015 είχε να κάνει τέτοιο σερί. Από την ίδια χρονιά είχε και να σκοράρει στο Τσάμπιονς Λιγκ, «τσεκ» και στην εκκρεμότητα αυτή, τακτοποιήθηκε στο 5-1 με την Μπενφίκα. Δεν είναι τυχαίο, το ακριβώς αντίθετο, ότι η άνοδός του συνέπεσε με την άνοδο όλης της Μπάγερν.
Φούντωσε η επιθυμία του να συνεχίσει στη Μόναχο, στην πόλη του, εκεί (που) είναι (ο) «Βασιλιάς». Το είπε πλαγίως. Μέσω του χιούμορ (ότι τον φώναξαν, και καλά, να υπογράψει νέο συμβόλαιο), μέσω της αοριστολογίας («θα προσπαθήσω να ευχαριστηθώ τους επόμενους 5 μήνες και να μην τραυματιστώ. Μετά, ποτέ δεν ξέρεις τι θα συμβεί…»). Το μήνυμα, σαφές: θέλω να μείνω.
Δεν ήταν αυτό που ήθελαν να ακούσουν τα «μεγάλα κεφάλια» της Μπάγερν. Δεν είναι ότι δεν σέβονται και δεν τον εκτιμούν, κάθε άλλο, ειδικά μάλιστα ο πρόεδρος Ούλι Χένες τον έχει σαν γιό του. Ωστόσο, έχουν αποφασίσει ότι το καλοκαίρι θα προβούν σε σαρωτικές αλλαγές, πολλές από αυτές πρωτοφανείς σε ένταση και ισχύ για το γερμανικό κλαμπ. Στην νέα αυτή εποχή δεν περισσεύει χώρος για τον Ριμπερί, όσο σπουδαία κι αν ήταν τα όσα πέτυχε από το 2007 κι έπειτα ως κάτοικος Βαυαρίας, όσο κι αν έχει ξανανιώσει εσχάτως.
Αυτή συνεπώς θα είναι η τελευταία του σεζόν στην Μπάγερν. Ακόμα και ο ίδιος, όταν καταλαγιάσει η ένταση, θα το αποδεχτεί, έστω με μισή καρδιά. Οι συμπατριώτες του το έχουν θέσει τόσο σχηματικά με την έκφραση «c’est la vie», «αυτή είναι η ζωή» δηλαδή. Κι έπειτα, είναι μεγάλη αρετή να ξέρει κανείς πότε πρέπει να κάνει στην άκρη. Φρανκ, ο καιρός αυτός για σένα πλησιάζει.
Δεν είναι κακό. Είναι η (ποδοσφαιρική) ζωή.
Ερναντέζ, η μεταγραφή που δείχνει πως η Μπάγερν σκέφτεται έξω από το κουτί