Aνεβαίνοντας στο Έβερεστ…

Πρόπερσι τα Χριστούγεννα επέστρεφα από το Μπουτάν. Κατά τη διάρκεια της πτήσης, ο πιλότος μας ενημέρωσε πως αν κοιτάξουμε θα έχουμε μία όμορφη εικόνα του Έβερεστ.

Το φωτογράφισα. Όταν γύρισα, το έστειλα στον Νίκο και του είπα “όσο πιο κοντά θα βρεθώ στην κορυφή”.

Μαλ@κίες, μου απάντησε…”.

Ο Νίκος είχε δίκιο.

Η Αλίκη Αναστασοπούλου το γνώριζε.

Έτσι και αλλιώς, του έχει τυφλή εμπιστοσύνη.

Κάπου εδώ θα πρέπει να κάνουμε μερικές απαραίτητες συστάσεις. Η Αλίκη είναι μία από τις τρεις Ελληνίδες, οι οποίες έφτασαν στην κορυφή του Έβερεστ, στα τέλη Μαΐου. Σε ύψος 8.8.48 μέτρων!

Και ο Νίκος, είναι ο Νίκος Μαγγίτσης, ορειβάτης και μοναδικός Έλληνας κατακτητής των 7 κορυφών!

Οι δύο τους αποφάσισαν να κάνουν άλλη μία… τρέλα. Τρέλα στα δικά μας μάτια. Γιατί στους δικούς τους οφθαλμούς είναι κάτι διαφορετικό. Μία κανονική ημέρα (εδώ μπορείτε να δείτε και το ημερολόγιο της Αλίκης από τα ταξίδι).

Στο δρόμο για το Έβερεστ. Για την κορυφή του. Όχι για τη δόξα, αλλά για τις αναμνήσεις. Όχι για τη δόξα, αλλά για την περιπέτεια. Και πιστέψτε μας, αυτά είναι που μετρούν.

Μαζί και το κόστος. Κάθε άτομο που το παίρνει απόφαση, πρέπει να γνωρίζει πως το κόστος μπορεί να φτάσει στα 25.000 ευρώ!

Ο άνθρωπος κόντρα στη φύση. Απέναντι στον εαυτό του. Και κόντρα στη λογική.

Απέραντο λευκό. Λαμπερός ήλιος. Μπόλικο κρύο. Και εικόνες. Χιλιάδες εικόνες.

Όπως αυτή που είδε η Αλίκη σαν πετούσε στην ασφάλεια του αεροπλάνου, βλέποντας το Έβερεστ, την ψηλότερη κορυφή του κόσμου.

Δύο χρόνια αργότερα ήταν εκεί. Σε μία περίεργη ιστορία. Με έναν εξαιρετικά ρομαντικό στόχο και ένα φινάλε, μάλλον, μελαγχολικό.  Και μία γλυκιά, τελικά, ανάμνηση.

Αυτή αφορά τον Λουκά Γιαννακούλη. Έχασε τη ζωή του πριν από έξι χρόνια σε αγώνες ταχύτητας. Ορειβάτης και καλός φίλος της Αλίκης.

«Θελήσαμε να του αφιερώσουμε αυτή την πράξη. Τον θυμήθηκαν πολλοί με αφορμή το Έβερεστ. Είναι σημαντικό που δεν τον έχουμε ξεχάσει», ήταν τα λόγια της με το βλέμμα της να βουρκώνει.

Επτά εβδομάδες στο Νεπάλ. Γεμάτη χιόνι. Κρύο. Κακουχίες. Φόβο. Μα και όμορφες στιγμές. Μοναδικές.

Αυτές μοιράστηκε με το Sportime.gr η Αλίκη Αναστασοπούλου.

«Ένας Νεπαλέζος είχε πει κάποτε, πως οτιδήποτε λευκό είναι εθιστικό: ζάχαρη, αλάτι, ηρωίνη, χιόνι. Το τελευταίο δεν το ήξερα. Το έμαθα. Είναι…

Παίρνοντας την απόφαση να ανέβεις στο Έβερεστ, πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για όλα. Ακόμη και για τον θάνατο.  Ότι μπορεί  να αντικρίσεις έναν νεκρό. Και ότι μπορεί να είσαι και εσύ ο ίδιος!

Φέτος, το Έβερεστ είχε ρεκόρ νεκρών (11). Άλλοι 8 έχασαν τη ζωή τους στα Ιμαλάια. Μπορείς να το καταλάβεις, ωστόσο. Μία ασθένεια, ένα κομμάτι χιονιού ή βράχων μπορεί να σε χτυπήσει.

Δεν με πειράζει να πεθάνω. Να πεθάνω βαρετά δεν θέλω. Αν το πάθαινα στο Έβερεστ…

Έχω κάνει πράγματα στη ζωή μου. Είμαι οκ. Γεμάτη από εμπειρίες.

bwin Παίξε νόμιμα στοίχημα με καθημερινές προσφορές!  21+ *Ισχύουν όροι & προϋποθέσεις

Προχωρώντας προς την κορυφή, είδαμε δύο ανθρώπους που είχαν χάσει τη ζωή τους.

Δεν με σόκαρε. Ο ένας ήταν… πακεταρισμένος. Περίσσευαν μόνο οι μπότες του.

Ήταν έτοιμος για διακομιδή με ένα ελικόπτερο.

Πριν φύγω, όλοι μου ζητούσαν να βγάλω φωτογραφία τον περίφημο Green Boots. Σας πληροφορώ, πως επειδή είχα πρόβλημα με τον σέρπα μου (σ.σ.: ο ντόπιος συνοδός), ήμουν τόσο συγκεντρωμένη σε αυτό που έκανα, που πέρασα από το σημείο και δεν το πήρα χαμπάρι…

Στο βουνό, ειδικά σε αυτό βουνό, λειτουργεί το ένστικτο. Και οι πιθανότητες. Οι νεκροί στο δρόμο σου, όσο μακάβριο και αν ακούγεται, σημαίνει ότι οι δικές σου πιθανότητες να ζήσεις, είναι αυξημένες».

Τραβώντας προς την κορυφή

«Δεν φοβάμαι εύκολα. Είναι κάτι που μου έχουν αφαιρέσει. Δεν το έχω σε τίποτα να βγάλω ένα εισιτήριο για την Αργεντινή. Και να πάω αύριο. Και να δω εκεί τι θα κάνω.

Όλα αυτά που έχω κάνει έχουν μία… τρέλα.

Είχα πάει στην Ουγκάντα για 15 ημέρες για να δω γορίλες. Στη Νέα Ζηλανδία, στη Μαδαγασκάρη. Και όλοι με ρωτούσαν “που πας;”.

Στο Έβερεστ, λοιπόν, υπήρξε μία στιγμή που φοβήθηκα. Λίγο πριν την κορυφή.

Υπάρχει μια παγωμένη πλαγιά. Όπου έχουν σκάψει μία επιφάνεια, περίπου 30 με 50 πόντους. Είσαι δεμένος με ένα σκοινί. Όχι σε όλο το μήκος της πλαγιάς.

Σε ένα σημείο το σκοινί έχει χαθεί. Και θα πρέπει να μείνεις δίχως ασφάλεια και να πας. Για περίπου 20 μέτρα. Μόνο με τις ειδικές μπότες με τα καρφιά και ενώ πριν περπατάς για 24 ώρες!

Δεν το ήξερα. Κοίταξα πίσω μου, για να βρω τον σέρπα μου και τον Νίκο. Δεν είδα κανέναν!

Η επικοινωνία με τον σέρπα μου δεν ήταν η καλύτερη δυνατή. Ήταν δύσκολη, δεν ήταν καθόλου συνεργάσιμος.

Είμαι μόνη μου, φυσάει. Και σκέφτομαι πως πρέπει να το κάνω. Θα σταματήσω και θα γυρίσω πίσω; Προφανώς όχι.

Εκείνη τη στιγμή, από την απέναντι πλευρά – ο δρόμος λειτουργεί και για την επιστροφή – βρίσκονται άτομα από την ομάδα μου. Ένας από αυτούς ο Νικ, είχε τυφλωθεί από τον ήλιο που έπεσε στο χιόνι.

Τον χαιρέτησα, χωρίς να ξέρω τι έχει γίνει. Δεν μου απάντησε.

Ο σέρπα του με απασφαλίζει και ξεκινάω. Την έβλεπα την κορυφή. Ήταν 30 μέτρα μακριά. Μόλις ξεκινάω, ο αέρας με ρίχνει προς το χιόνι. Εκεί.. έσκασε η αδρεναλίνη. Φοβήθηκα Αλλά κρατήθηκα.

Και συνέχισα».

Η… θλιβερή κορυφή!

«Ξεκινούσαμε το βράδυ, ο καθένας με το φως του. Μία ημέρα είχε Πανσέληνο. Και φαινόντουσαν όλα.

Συνήθως ανεβαίνεις και βλέπεις το σκοινί σου. Κάποια στιγμή κοιτάζω στην άλλη πλευρά και βλέπω τις χιονισμένες εικόνες… ουάου!!!

Όταν πια ξημερώνει, κοιτάς κάτω και βλέπεις όλο τον κόσμο!

Δεν ξυπνήσαμε ξαφνικά στο Έβερεστ. Νωρίτερα, είχα πάει στο ΕλΜπρουζ, την ψηλότερη κορυφή της Ευρώπης. Και μετά στο Μέραπικ, υψόμετρο 6.400 και κάτι.

Αλλά ουσιαστικά είχα ξεκινήσει έναν χρόνο νωρίτερα την ενασχόλησή μου με την ορειβασία. Πιο πριν το… στοιχείο μου ήταν το νερό και οι μαθαρώνιοι!

Βρισκόμασταν στα Ιμαλάια ήδη αρκετές ημέρες. Το ανθρώπινο σώμα πρέπει να εγκλιμαστεί στις διαφορετικές συνθήκες.

Κοιμόμασταν σε διάφορα καταλύματα. Καλά καταλύματα. Με φως, τουαλέτα, όλες τις ανέσεις δηλαδή…

Στην αρχή η εμπειρία ήταν σαν ένα απλό τρέκινγκ.

Μέναμε στο base camp. Ένα χωριό από σκηνές. Κάθε πρωί που ξυπνούσα και άνοιγα την τέντα μου έβλεπε παγόβουνα και ένα ποταμάκι

Όσο ανεβαίναμε, οι… ανέσεις χάνονταν. Οι τουαλέτες ήταν λιγοστές. Μη φανταστείτε, τρύπες στο έδαφος. Με μία να έχει προσαρμοσμένο ένα «πι», το οποίο λειτουργούσε ως καπάκι!

Όσο βρισκόμασταν εκεί, κάναμε συνέχεια διαδρομές στα γύρω βουνά. Φτάσαμε μέχρι τα 6.500 μέτρα. Ήμασταν έτοιμοι.

Περιμέναμε πλέον το παράθυρο του καιρού. Για δύο εβδομάδες!

Μία ημέρα ήρθε το μήνυμα, άνοιξε ο καιρός!

Τρεις ημέρες για να φτάσεις στην κορυφή!

Την πρώτη ημέρα πήγαμε στο μπέις καμπ 2, εννιά ώρες διαδρομή. Στα Καμπ τρία και τέσσερα, κοιμάσαι το μεσημέρι και το βράδυ φεύγεις για την κορυφή και το πρωί φτάνεις!

Στα βουνά ο καιρός χαλάει το μεσημέρι, άρα θέλεις να έχεις κατέβει από την κορυφή. Κανονίζεις τι ώρα θα φύγεις για να μην έχει κόσμο να σε καθυστερεί.

Ναι, συμβαίνει και αυτό στο Έβερεστ. Εμείς μπροστά μας βρήκαμε μία ομάδα Ινδών στρατιωτών. Πηγαίναμε τόσο αργά, όσο ένα βήμα κάθε 2-3 λεπτά!

Στο Έβερεστ δεν είσαι μόνος πάνω σε κάτασπρο βουνό.

Αυτό δεν σημαίνει πως γίνεται πανζουρλισμός. Ούτε πατάς πάνω σε πτώματα, όπως ανέφεραν μεγάλα Ειδησεογραφικά πρακτορεία, ούτε περιμένεις σε μία ατελείωτη ουρά για την κορυφή.

Φέτος δόθηκαν 378 άδειες. Τρεις περισσότερες από πέρσι.

Και δεν φτάνουν όλοι στην κορυφή.

Όπως σας είπα νωρίτερα, πτώματα είδαμε. Φρέσκα. Τα παλιά δεν τα είδαμε, γιατί είχε μόλις χιονίσει και τα είχε σκεπάσει.

Όταν φτάνεις στα τελευταία μέτρα βλέπεις μία κορυφή. Και μετά άλλη. Και άλλη!! Αυτό έγινε για πέντε φορές. Στο μυαλό μου έμοιαζαν με 105!

Είχα περάσει τα περίφημα 30 μέτρα χωρίς σχοινί.

Είναι το σημείο που φτάνεις και «την έφτασα την γαμ…».

Η παρουσία μου στην κορυφή ήταν τρόπον τινά θλιβερή. Και αυτό γιατί ανέβηκα μόνη!

Ο Νίκος δεν τα κατάφερε!

Στην αρχή, θεωρούσα πως ο Νίκος ήταν ο σίγουρος και εγώ η πρόκληση.

Τι έγινε; Λίγα μέτρα προτού φτάσει και αυτός, χάλασε η μάσκα του! Έπιασε πάγο και δεν μπορούσε πια να αναπνεύσει. Ζήτησε μία αναπληρωματική από τον σέρπα του, αυτός δεν είχε και ο Νίκος γύρισε πίσω.

Για να μη διακινδυνέψει τη ζωή του. Όπως έκαναν άλλοι, και βρέθηκαν κάπου στο Έβερεστ πακεταρισμένοι. Ο Νίκος έχει πια την ωριμότητα, αφού κάνει ορειβασία από το 1994, να σταματήσει ακόμη και σε αυτό το σημείο.

Το έπαθα και εγώ στη δική μου μάσκα. Είχε τόσο δυνατό αέρα. Και παγωμένο.

Ο σέρπα μου, μου είχε βάλει το οξυγόνο στο 1.5, αντί για το 2 και δεν ανέπνεα σωστά.

Έπεφτα κάτω συνεχώς.

Βούλωνε η μάσκα, αυτός την ξεβούλωνε. Αναγκάστηκα να σηκώνω τη μάσκα μου για να παίρνω αέρα. Και απέκτησα δύο καψίματα στο πρόσωπό μου….

Ο Νίκος έφτασε στο 99.5 % και γύρισε πίσω. Εγώ θα συνέχιζα. Χωρίς οξυγόνο. Στα τέσσερα.

Είμαι, λοιπόν, στην κορυφή χωρίς τον Νίκο. Και την ευκαιρία να κάνουμε το πιο ρομαντικό πράγμα στον κόσμο: την υψηλότερη αγκαλιά!

Την κάναμε σε προηγούμενα υψόμετρα και περιμέναμε και στην κορυφή!

Είχαμε σχεδιάσει να πάρουμε τηλέφωνο τους δικούς μας, με ένα δορυφορικό τηλέφωνο.

Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρναμε.

Το τηλέφωνο το είχε ο Νίκος…

Στην κορυφή ανέβηκα μαζί με τον Σαμίρ. Τον Σαμιράκο, όπως τον φωνάζαμε χαϊδευτικά.

Για να φανταστείτε τι τρέλα επικρατεί εκεί, ο Σαμίρ ήταν… χαμένος. Φευγάτος.

Του μιλούσα και δεν μου έδινε καν σημασία.

Στο τέλος ήταν εκείνος που μου τράβηξε τις φωτογραφίες στην κορυφή. Πρόβλημα νούμερο… τρία!

Προσπάθησα να ανοίξω το μπουφάν μου, για να βγάλω το τηλέφωνό μου για φωτογραφίες. Αποκλείεται. Το φερμουάρ, από το κρύο και τις σταγόνες που έπεφταν από τη μάσκα μου, είχε παγώσει…».

Οι κανόνες του Έβερεστ

«Από τους 11 νεκρούς, ένας υπέστη καρδιακή προσβολή, δύο έπεσαν σε γκρεμούς ή χαράδρες, ο ένας χάθηκε πριν από την κορυφή. Και οι υπόλοιποι από ανοησία.

Έπρεπε να είχαν γυρίσει. Ήταν κουρασμένοι, αποπροσανατολισμένοι, και δεν το έκαναν γιατί ήταν κοντά.

Κάποιος μπορεί να μαζεύει χρήματα για μία ζωή, αλλά θα πρέπει να έχει το σθένος και την εμπειρία να κάνει πίσω. Οι σέρπα τους είπαν να γυρίσουν, αυτοί δεν τους άκουσαν και το πλήρωσαν…

Η Καλπάνα Ντας, μία από τους 11 που έχασαν τη ζωή τους, έχει πάει στο Έβερεστ τουλάχιστον 5 φορές. Ανέβηκε στην κορυφή μόνο 2008.

Ξέρετε τι της είχαν πει την πρώτη φορά; Πως αν εσύ ανεβείς στην κορυφή, εμείς θα γυρίσουμε με τα πόδια στο χωριό μας. Και πως δεν ήθελα να της δώσουν σέρπα, γιατί θα τον έβαζε σε κίνδυνο!

Που θέλω να καταλήξω; Το 75% των επισκεπτών είναι άσχετοι. Λόγω εμπορικότητας.

Αυτός που έχει χρήματα, έχει μάθει πως πληρώνει και παίρνει αυτό που θέλει. Δεν ξέρει που να σταματήσει.

Για να μην παρεξηγηθώ, σε αυτό το ποσοστό βρίσκομαι και εγώ. Στην πορεία ανακάλυψα πως υπάρχουν άλλοι, πιο άσχετοι από εμένα. Είναι απαράδεκτο να ανεβαίνεις το Έβερεστ με έναν χρόνο εμπειρίας. Αλλά εγώ είχα μαζί μου τον Νίκο.

Μόνη μου πάω μέχρι τον Όλυμπο. Μαζί του, παντού!

Υπήρχαν άνθρωποι που δεν μπορούσαν να περπατήσουν στον πάγο. Μπαίνουν όλοι σε μία γραμμή και όσοι δεν ξέρουν καθυστερούν όλους τους άλλους. Άρα η κοσμοσυρροή γίνεται όχι λόγω του κόσμου, αλλά των άσχετων.

Με τον Νίκο δεν είπαμε να κατακτήσουμε το Έβερεστ. Έτσι και αλλιώς, απολαμβάνεις για λίγο τη θέα. Την ώρα που ήμουν εκεί, είχε τόσο δυνατό αέρα».

Η δύσκολη κατάβαση στο Έβερεστ

«Στο τελευταίο στάδιο χρειάζεται το οξυγόνο. Αλλιώς δεν μπορείς. Το οξυγόνο που υπάρχει στην ατμόσφαιρα είναι αρκετό για να είσαι ξαπλωμένος και να μην κάνεις τίποτα.

Αναπνέεις μία χαρά.

Όταν έτρωγα, σε κάθε δεύτερη μπουκιά λαχάνιαζα. Όταν ήθελα να κατουρήσω, το ίδιο!

Ο Νίκος είχε χάσει την όρεξή του από το υψόμετρο. Το παθαίνει κάθε φορά. Εγώ πάλι όχι. Έτρωγα και το δικό μου φαγητό και του Νίκου.

Το φινάλε του ταξιδιού έκρυβε κρυοπαγήματα στα πόδια του Νίκου. Δεν μπορεί να βάλει παπούτσια ακόμη, αλλά βρίσκεται σε φάση που η ζημιά διορθώνεται.

Εμένα μου έμεινε ένα μούδιασμα στο δεξί χέρι και στο δεξί πόδι.

Η κατάβαση ήταν μία περίεργη ιστορία. Ξεκινάω και η πρώτη εικόνα είναι ο σέρπα μου να τρέμει από το κρύο!

Κατέβηκα μαζί με τον Σαμίρ και τον δικό του σέρπα.

Φτάνοντας στο καμπ 4. Βρίσκω τον Νίκο, είναι καλά και μου λέει να πάμε στο Καμπ 2.

Δέχτηκα, μολονότι ήμουν στο πόδι από το πρωί, γιατί εκείνη την ημέρα αναμένονταν έναν μεγάλο κύμα τουριστών.

Φοράμε τα ρούχα της κορυφής, τα οποία είναι ζεστά. Και εκείνη τη στιγμή ο ήλιος μας ζεσταίνει περισσότερο. Δεν έχω πιεί νερό και κοντεύω να… πεθάνω. Δεν είχα πάει στην τουαλέτα, επειδή ο εξοπλισμός είναι βαρύς και δύσκολος να φορεθεί ξανά.

Η σκηνή που είχαμε και ως τουαλέτα είχε σκιστεί. Και δεν μπορούσαμε να τη χρησιμοποιήσουμε. Γενικότερα, το καμπ 4 λόγω του αέρα είναι άθλιο.

Είμαι σε μία φάση όπου δεν έχω τουαλέτα και δεν θέλω να κάνω την ανάγκη μου σε κοινή θέα. Οπότε παίρνω την απόφαση να φύγουμε για το καμπ 2.

Είμαι έτοιμη να λιποθυμήσω. Με τα πολλά φτάσαμε στον προορισμό μας.

Δεν έχω κατουρήσει για 24 ώρες!

Αρχίζω να γδύνομαι πια, και την ώρα που βγάζω τις μπότες μου δεν μπορώ να κρατηθώ άλλο. Για κακή μου τύχη, τα ούρα καταλήγουν πάνω στην κουκούλα της φόρμας μου!!!

Είχα μαζί μου μία αλλαξιά, αλλά όχι για τον καιρό εκείνου του σημείου. Ένα μάλλινο κολάν και ένα ελαφρύ μπουφανάκι. Στα 6.500 μέτρα και με -20 βαθμούς το βράδυ.

Είχα πάθει υποθερμία.

Και αφού έχω βγάλει τη στολή να στεγνώσει, αφού πρώτα την έχω καθαρίσει με μωρομάντηλα, είμαι υποχρεωμένη να τη φορέσω.

Και κάπως έτσι, βρίσκομαι στη σκηνή μου, ξαπλωμένη στο  έδαφος, αφού ο εξοπλισμός μου δεν έχει έρθει ακόμη, μόνη μου, φορώντας τη λερωμένη στολή μου και τρέμω από το κρύο…

Αυτή ήταν η ημέρα του Έβερεστ». Είχα περάσει φανταστικά πιο πριν, τίποτα δεν πρόκειται να το χαλάει, αλλά η κορυφή.

Όταν έφτασα στο καμπ 3, στα 7.100 μέτρα, βούρκωσα. Ήταν μία δύσκολη ανάβαση, δίχως οξυγόνο και τα είχα καταφέρει. Και μάλιστα μία ώρα νωρίτερα από το προγραμματισμένο.

Εκεί βούρκωσα. Στην κορυφή όχι!

Όταν φτάσαμε στο Base Camp βρήκα ίντερνετ. Και είδα τον χαμό που έκαναν οι φίλοι μου. Εκεί αρχίσαμε να χαιρόμασταν. Δεν θεωρώ τι έκανα κάτι σπουδαίο. Ακολούθησα ένα πρόγραμμα και το ολοκλήρωσα.

Στο τέλος, εκεί πας για να περάσεις καλά».

Τι μένει από αυτό;

«Τώρα που επέστρεψα και ενώ τα προηγούμενα χρόνια, πριν την ορειβασία, έτρεχα σε μαραθώνιους, προσπάθησα να τρέξω. Με το ζόρι έκανα 6 χιλιόμετρα.

Πονάνε τα γόνατά μου, ο αστράγαλος μου, τον οποίο γύρισα στο Έβερεστ, άρχισε να με ενοχλει. Και όχι μόνο εκεί, με.. ταπαιπωρεί και ο αχίλλειος.

Είναι και αυτή μία αντίδραση του οργανισμού, μάλλον από το υψόμετρο, το κρύο και τις κακουχίες.

Όλοι με ρωτούν ποιο θα είναι το επόμενο βουνό μου. Δεν υπάρχει. Είμαι σε απίστευτη… κατάθλιψη. Έναν χρόνο τώρα τα πάντα ήταν γύρω από το Έβερεστ. Τώρα αυτό τελείωσε.

Σε πιάνει μία μελαγχολία. Ας είναι καλά το παγωτό….».

*Ο Νίκος και η Αλίκη έχουν δημιουργήσει τη σελίδα The Two Wanderers στο Facebook. Αξίζει μία ματιά.