Έπαιζε αμυντικός, μα θα μπορούσες να τον περάσεις για ανθρακωρύχο ή ναύτη από πολεμικό

Δεν ήταν παίκτης. Ήταν δήλωση. Ο Νόρμαν Χάντερ δεν έκανε τάκλιν — έκανε εισβολές. Με τη φανέλα της Λιντς, έπαιξε 540 φορές και κάθε φορά άφηνε και λίγο αίμα, δικό του ή ξένου. Το παρατσούκλι του; “Bites yer legs”. Και κανείς δεν το είπε για πλάκα.

Στο Έλαντ Ρόουντ έλεγαν ότι μπορούσε να μυρίσει τον φόβο. Έβλεπε τον αντίπαλο μέσο και ήξερε αν θα έμπαινε δυνατά ή θα έκανε πίσω. Ο Χάντερ δεν έκανε πίσω ποτέ. Δεν είχε «ήπιες κάρτες». Μόνο κόκκινα βλέμματα και κατακόκκινα μαρκαρίσματα.

Ήταν σκληρός, αλλά ποτέ βρώμικος. Ήξερε πότε να χτυπήσει — και πότε να κοιτάξει τον αντίπαλο στα μάτια και να του πει: «Από δω και πέρα, παίζεις στην κόλαση».

Ήταν Πρωταθλητής με τη Λιντς. Παγκόσμιος Πρωταθλητής με την Αγγλία το ’66. Κι όμως, ο μύθος του έμεινε αλλού: στο γήπεδο της βροχής, στο τάκλιν που δεν σταματούσε στην μπάλα, αλλά στο βλέμμα του αντιπάλου.

Ο Νόρμαν Χάντερ δεν έπαιζε μπάλα. Κυνηγούσε σκιές και τις έτρωγε ζωντανές.

Διαβάστε επίσης:

Ο Εθνικός Φιλιππιάδας: Η λάσπη της Πρέβεζας δεν συγχωρεί

Έβαλαν το κριάρι για σήμα για να τιμήσουν ένα σύνταγμα ιππικού – Η ομάδα που ήταν από τις πρώτες στην Αγγλία με τους φανατικούς οπαδούς