«Ήμουν νεκρός για 45 λεπτά – και είδα τη ζωή μου σαν ταινία» λέει πρώην bodybuilder που «επέστρεψε» από τον θάνατο

Ο Vincent Tolman, πρώην ερασιτέχνης bodybuilder, έζησε κάτι που ελάχιστοι έχουν βιώσει και ακόμη λιγότεροι μπορούν να περιγράψουν. Τον Ιανουάριο του 2003, μετά τη λήψη ενός τοξικού συμπληρώματος που είχε αγοράσει online, κατέρρευσε μέσα σε δημόσια τουαλέτα, έπαθε αναρρόφηση και πέθανε επιτόπου.

Οι διασώστες τον βρήκαν κρύο, χωρίς σημεία ζωής. Οι εκτιμήσεις μιλούν για 35-45 λεπτά πλήρους κλινικού θανάτου.

Όμως ο ίδιος έχει πλήρη ανάμνηση όσων (δεν) συνέβησαν…

«Έβλεπα τη ζωή μου σαν σε ταινία»

Ο Tolman περιγράφει ότι βρέθηκε σε ένα περίεργο «θεωρείο», σαν μια άνετη κινηματογραφική καρέκλα, παρακολουθώντας από ψηλά ένα «έργο».

«Έβλεπα το σώμα μου κάτω, αλλά δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου. Ήταν σαν να έβλεπα κάποιον που μοιάζει με μένα. Δεν ένιωθα πως αυτός ήμουν εγώ.»

Όλα του φαίνονταν παράξενα οικεία, αλλά ταυτόχρονα απόμακρα. Άκουγε τις σκέψεις των ανθρώπων γύρω του, από τους πελάτες ενός εστιατορίου μέχρι τον μάγειρα. Και αναρωτιόταν: «Γιατί να δείχνει αυτό η “ταινία”; Ποιος σκηνοθέτης το διάλεξε αυτό;»

«Κάτι φώτισε από μέσα του…»

Καθώς το ασθενοφόρο μεταφέρει το σώμα του, ο Vincent βλέπει κάτι απίστευτο: ένας νέος διασώστης λάμπει από μέσα.

«Ήταν σαν να είχε λάμπα στην καρδιά του. Και τότε άκουσα μια φωνή να λέει: “Αυτός δεν είναι νεκρός.”»

Παραβαίνοντας το πρωτόκολλο, ο διασώστης άνοιξε τον σάκο μεταφοράς σορών, αναζητώντας κάποιο σημάδι ζωής. Δεν βρήκε σφυγμό — αλλά ένιωσε ένα ανεπαίσθητο τίναγμα στο πόδι του Vincent. Αυτό του αρκούσε. Ξεκίνησε ανάνηψη.

 «Άρχισα να νιώθω ότι μου δένουν τα χέρια»

Καθώς οι γιατροί στο νοσοκομείο ετοιμάζουν τον εξοπλισμό, ο Tolman εξακολουθεί να βρίσκεται σε αυτή την μεταβατική διάσταση. Ξαφνικά, νιώθει τους ιμάντες να του δένουν τα χέρια. Ήταν το πρώτο φυσικό ερέθισμα.

Και τότε κατάλαβε:

Αυτό που έβλεπε… ήταν το σώμα του. Και ο ίδιος ήταν ακόμα μέσα του.

Από τότε, τίποτα δεν είναι ίδιο

Ο Vincent Tolman λέει πως αυτή η εμπειρία τον άλλαξε για πάντα. Δεν ήταν όνειρο. Δεν ήταν παραισθησιογόνα. Ήταν μια εμπειρία που τον έφερε πρόσωπο με πρόσωπο με την άλλη πλευρά.

 Η ιστορία του είναι ένας συγκλονιστικός συνδυασμός επιστήμης, πίστης και μυστηρίου. Και ίσως μια υπενθύμιση ότι ο θάνατος δεν είναι απαραίτητα το τέλος.

ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΠΗΡΕΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΠΟΝΟΥΣ;