Ο Γιάννης Αλαφούζος αγαπήθηκε πραγματικά…

Στη σύγχυση που επέβαλλαν έντεχνα όσοι διέλυσαν τον Παναθηναϊκό την τελευταία δεκαετία, η είδηση της χρονιάς πέρασε σε τελευταία μοίρα.

2008 τέτοιον καιρό. Χανόταν ένα Πρωτάθλημα, που φρόντισε το καθεστώς να το βαφτίσει «του Βάλνερ». Ποιου Βάλνερ; Ο Παναθηναϊκός εκείνη τη χρονιά ήταν με διαφορά η καλύτερη ομάδα.

Έχασε τον τίτλο επειδή έπρεπε να τον χάσει. Έτσι απαιτούσαν οι συνθήκες. Έπρεπε να τον χάσει, χωρίς να οφείλει ευρώ, για ν’ αλλάξει η κατάσταση. Για ν’ αρχίσει να τσουλάει μέσα στο κάστρο ο Δούρειος Ίππος. Τα σχοινιά του οποίου κρατούσε ένας ολόκληρος μηχανισμός.

2012 τέτοιον καιρό. Ο Γιάννης Αλαφούζος, πρωτοεμφανιζόμενος τον Απρίλιο του 2008 στο πλευρό του Ανδρέα Βγενόπουλου όσον αφορά τα δρώμενα στον Παναθηναϊκό, αναλαμβάνει μέσω της Παναθηναϊκής Συμμαχίας τις τύχες των «πράσινων». Σώζει, όπως έλεγε το ποίημα της εποχής, τον σύλλογο από τη Γ’ Εθνική. Αποθεώνεται από την πρώτη ημέρα, αν και η σχέση του με το «τριφύλλι» ήταν όσο εσένα που διαβάζεις με την κβαντική μηχανική. Χωρίς κανέναν προφανή λόγο. Χωρίς καμία προφανή αιτία. Ο άνθρωπος που δεν μπήκε στην πολυμετοχικότητα το 2008, μαζί με ισχυρούς συμπαίκτες, ανέλαβε μονάχος μία υπερχρεωμένη εταιρεία σε εποχή που η ύφεση είχε εδραιωθεί οικονομικά στην Ελλάδα.

Έφερε τον Παναθηναϊκό να τερματίζει στο -37 από την κορυφή και τον κόσμο να παραληρεί. Πούλησε διαρκείας στη Λεωφόρο σε θύρες που δεν υπήρχαν. Οδήγησε σε… Γκαμπάλες. Χρέωνε τον σύλλογο με τριετή συμβόλαια ποδοσφαιριστών που αποδεδειγμένα, ιατρικά, δεν μπορούσαν ν’ ανέβουν ούτε τις σκάλες. Έκανε, με λόγια απλά, το άσπρο-μαύρο. Με τη στήριξη ΟΛΩΝ των Παναθηναϊκών. Ακόμη κι επιφανών παραγόντων, όπως ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος που το παραδέχτηκε μονάχος του. Με πρόφαση το καλό του συλλόγου. Την ενότητα. Επίπλαστα όλα…

Μετά από μία εξαετή λαίλαπα, φυσική συνέχεια της πολυμετοχικότητας, που ο Παναθηναϊκός απαξιώθηκε σ’ όλα τα επίπεδα, που βρίσκεται στη βαθμολογία της UEFA πίσω από τον Αστέρα Τρίπολης, με το μέλλον δεσμευμένο κι εκεί που κανείς δεν πίστευε ότι θα βρεθεί επόμενη ημέρα προέκυψε το ενδιαφέρον του Πιεμπονγκσάντ. Χωρίς να υπάρχει η πολυτέλεια επιλογής, αφού ο γκρεμός πλησίασε απότομα, ο Ταϊλανδός κατάφερε ουσιαστικά να εξασφαλίσει την είσοδό του στην ΠΑΕ (απομένουν οι τυπικές λεπτομέρειες, σύμφωνα με την πληροφόρηση του Sportime) μέσα σε περίπου δύο μήνες!

Πράγματι, μιλάμε για δύο ειδήσεις όμοιας βαρύτητας. Ακόμη, όμως, και σε δύο τέτοιες ειδήσεις, η σημαντική είναι ότι μπήκε το νερό στ’ αυλάκι για να φύγει ο Γιάννης Αλαφούζος. Να τελειώσει η χειρότερη δεκαετία στην ιστορία του Παναθηναϊκού. Και ν’ αρχίσει μία άλλη, που αποκλείεται να είναι ακόμη χειρότερη. Μία ημέρα χαράς, λοιπόν, μετατράπηκε σε ημέρα θλίψης. Λογικό διότι στα έξι χρόνια παντοκρατορίας του, ο Αλαφούζος «έχτισε» δυνατές σχέσεις. Με όλους. Κάποιους τους έχει ακόμη στο χέρι, γι’ αυτό δεν κάνουν «κιχ». Είναι δύσκολο να πετάξεις μία αγάπη, ακόμη κι αν σε πλήγωσε. Και ο Αλαφούζος, όπως φαίνεται, αγαπήθηκε με πάθος…

Όσον αφορά τα σενάρια που αναπτύχθηκαν το τελευταίο διάστημα και μόνο κακό έκαναν στο μυαλό όσων δεν γνωρίζουν την καθημερινότητα του συλλόγου. Κι εδώ που τα λέμε ουδείς είναι υποχρεωμένος να είναι 100% ενημερωμένος για τα πάντα. Ο Λεωνίδας Πολέμης, που συνδέθηκε με ενδεχόμενο μπάσιμο Παϊρόζ στον Ερασιτέχνη (το Sportime το διέψευσε ως ενδεχόμενο έγκαιρα), συντάσσεται πλάι στον Δημήτρη Γιαννακόπουλο! Τα συμπεράσματα δικά σας… Τέλος, πώς γίνεται τη μία ημέρα να φέρνει νύχτα ο Αλαφούζος τον Πιεμπονγκσάντ στην Αθήνα για να προλάβει το Athens Alive και την επόμενη ο ίδιος ο Γιαννακόπουλος να δηλώνει ότι αυτό βρίσκεται σε πρώιμο στάδιο; Το ψέμα έχει κοντά ποδάρια.

Κανείς δεν λέει να υπάρχει στον Ταϊλανδό η αποθέωση του 2008 και του 2012. Χωρίς «καύσιμο», δεν πάει πουθενά κι αυτός. Ας τον αφήσουμε να δούμε τι σκοπεύει να κάνει και μετά κρίνουμε…