Η ψυχρή λογική αναφέρει ότι η Εθνική ομάδα δεν κατάφερε να μπει στην τετράδα ούτε τώρα και το 2009 απομακρύνεται διαρκώς.
Και είναι αλήθεια ότι η συγκεκριμένη Εθνική ομάδα, είχε δημιουργήσει προσδοκίες στον κόσμο. Όχι άδικα. Μπορεί να φτάσαμε και σε υπερβολές καθώς ορισμένοι θεωρούσαν ότι θα περάσουμε πάνω απ’ όλες τις ομάδες κι αμέσως μετά στην απαξίωση αλλά τελικά αυτό είναι το «εθνικό σπορ» στη χώρα μας: Η υπερβολή.
Αυτή η ομάδα έχει έναν από τους καλύτερους παίκτες στον κόσμο, έναν από τους καλύτερους προπονητές στην Ευρώπη, παίκτες έμπειρους και «ψημένους» στην Euroleague, έναν πολύ καλό σουτέρ (μετά από πόσα χρόνια) έναν σέντερ που ήταν στους κορυφαίους φέτος στην καλύτερη διοργάνωση, ρολίστες που έδιναν και τη ψυχή τους.
Μέσα σε έναν αγώνα κι αφού είχαν προηγηθεί έξι νίκες (κάνοντας τις προσδοκίες να μεγαλώνουν) τα πάντα επέστρεψαν στη βάση τους. Κι αν το εξετάσουμε «ψυχρά» και κυνικά μάλλον είναι πιο χρήσιμο αυτό το μάθημα για να μην «παραμυθιαζόμαστε» άλλο.
Μπορεί μια επιτυχία να έβγαζε τον κόσμο στο δρόμο, να είχε ως αποτέλεσμα να αυξηθούν τα δελτία των νέων αθλητών και άλλα πολλά, όμως θα έριχνε στάχτη στα μάτια, θα προκαλούσε εφησυχασμό και αυτό θα γινόταν επικίνδυνο.
Που ήδη βρισκόμαστε στο όριο. Η Εθνική ομάδα βγάζει έντονα συναισθήματα και θα συνεχίσει να το κάνει. Την αγαπάμε για όσα μας έχει χαρίσει αλλά κυρίως για όσα πρεσβεύει και ηρεμούν το μυαλό και τη ψυχή μας από την τοξικότητα που υπάρχει όχι μόνο στο μπάσκετ και στον αθλητισμό αλλά σε όλη την κοινωνία..
Για το λόγο αυτό την Εθνική ομάδα πρέπει να την προστατέψουμε όσοι αγαπάμε το μπάσκετ και κυρίως όσοι έχουν την ευθύνη της διοίκησης.
Και όταν λέμε «προστασία» εννοούμε ενίσχυση! Πρέπει να προσέξουμε γιατί το μέλλον «χάνεται» κι εμείς έχουμε μείνει στις δάφνες του παρελθόντος κι αναπολούμε μεγαλεία δηλώνοντας ανυπόμονοι να τα επαναλάβουμε.
Πως θα γίνει αυτό όμως; Το μπάσκετ είναι ΜΑΚΡΑΝ το πιο δίκαιο άθλημα. Κι εμείς επάνω σε κάρβουνα βάζουμε χρυσάφι που ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΙΚΑ βρέθηκε στο δρόμο μας (πχ Αντετοκούνμπο) πιστεύοντας ότι θα φτάσουμε αμέσως στην επιτυχία.
Ακόμα και μετά την ήττα, μια βόλτα στα social media έπειθε ότι το μπάσκετ πάσχει από σοβαρές παθογένειες. Όταν παράγοντες του αθλήματος, λίγα λεπτά μετά την ήττα από την Γερμανία θυμούνται να κάνουν ανάρτηση σε βάρος της ΕΟΚ, σημαίνει ότι το «κρατούσαν» μέσα τους και περίμεναν το ξέσπασμα.
Όταν ακόμα και τώρα κι ενώ έχουμε δει ΟΛΟΥΣ τους αγώνες του Ευρωμπάσκετ να ανεβαίνουν στους 90-95 πόντους, συνεχίζουμε να επιμένουμε σε ΑΝΟΗΣΙΕΣ για «ελληνικό μοντέλο μπάσκετ» και «ελληνικό DNA», τότε όλα σταματούν. Η εποχή που νικούσες με 67 και 68 πόντους έχουν περάσει.
Αυτό δεν είναι μπάσκετ πλέον. Φτάνει! Το «δεν τρώω» δε μπορεί να υπερισχύσει του «σκοράρω»! Πρέπει να βρούμε την ισορροπία.
Η ευθύνη είναι πλέον στην ΕΟΚ και στους ανθρώπους να συμμαζέψουν την κατάσταση, να ενισχύσουν την Εθνική ομάδα και το μπάσκετ γενικότερα. Πρέπει να φτιάξουμε το ελληνικό μοντέλο και το πρότυπο του Έλληνα μπασκετμπολίστα.
Ας σταματήσουμε πλέον να παράγουμε ρολίστες και «ρομπότ» κι ας εξελίξουμε τον αθλητή με την προσωπικότητα, αξιοποιώντας το ένστικτο, την ικανότητα και το ταλέντο του.
Κι αυτό δε θα γίνει από την Εθνική ομάδα αλλά από τη ΒΑΣΗ του αθλήματος. Το «καμπανάκι» εξακολουθεί να ηχεί, το έχουμε επισημάνει από παλαιότερες διοργανώσεις αλλά και από την εικόνα των «μικρών» Εθνικών ομάδων.
Ας το ακούσουμε.