Ήταν πιεσμένος ο Μαρτίνς. Τόσο ίσως για πρώτη φορά φέτος. Παρότι δεν είχε ακούσει, αρμοδίως, τίποτα επιβαρυντικό, τίποτα που να αλλάζει το στάτους του από τον Μαρινάκη. Ούτε καν για την ΑΕΚ, ούτε καν για την Ντιναμό Κιέβου. Τίποτα.
Όπως και σε άλλα όμως, ο Πορτογάλος προπονητής προσαρμόστηκε γρήγορα. Έμαθε, κατάλαβε, αντιλήφθηκε. Από τι και πού να φυλάγεται, ποιον και πότε να προσέχει. Η «τεσσάρα» επί της ΑΕΚ τον βοήθησε περισσότερο.
Ανακουφισμένος, μετά το ντέρμπι. Φαίνονταν. Και στις κουβέντες με τους παίκτες του και (κυρίως) με τους δικούς του ανθρώπους που ήταν, μέρες, στην Αθήνα. Δεν φοβόνταν για τη θέση του. Ανησυχούσε για τη δουλειά του. Γιατί πιστεύει αυτό που φτιάχνεται, πιστεύει τους παίκτες του, πιστεύει τη δυναμική της ομάδας και γνώριζε πως μια εβδομάδα δεν γίνεται να μηδενίσει δουλειά που έχει γίνει ήδη και είναι προγραμματισμένη να συνεχιστεί για (τουλάχιστον) έναν χρόνο ακόμη. Μαθήματα όλα.
Και το σημαντικότερο για τον Πορτογάλο είναι πως μετά τα όσα ακολούθησαν από την Τούμπα, δεν θα χρειαστεί να κοιτάει πίσω ή διπλά του. Αυτά που φοβόνταν, και δεν τα έλεγε, πλέον μετά και την ΑΕΚ, είναι ορατά και από άλλους.