Μέσα στο χρόνο του έβγαιναν όλα, μα όλα! Παρουσίασε την πιο ευπροσάρμοστη ομάδα σε μεταβολές συστημάτων και τακτικής. Ο τρόπος που γύριζε ο διακόπτης από τους τρεις στην άμυνα σε τέσσερις, σε συνάρτηση με το υπόλοιπο ντόμινο στις θέσεις, ήταν θαυμαστός.
Στον τελικό απέναντι στον ΠΑΟΚ όμως, ο Μανόλο Χιμένεθ είχε να αντιμετωπίσει κάτι αλλιώτικο. Ένα σύνολο οργισμένο και διψασμένο. Οργισμένο από την απώλεια του τίτλου και διψασμένο για αποδείξεις.
Την ίδια ώρα, οι δικοί τους παίκτες είχαν κορεσμό. Η χρονιά ήταν πετυχημένη για την «Ενωση». Αλίμονο. Πρωταθλήτρια Ελλάδας μετά από 24 χρόνια έγινε. Η ανοικτή αμφισβήτηση της αγωνιστικής αξίας των πρωταθλητών, από τους επίδοξους Κυπελλούχους, έπρεπε να παρακινήσει τους παίκτες του Χιμένεθ. Φευ!
Η ομάδα που είχε το mentality του νικητή ήταν ο ΠΑΟΚ. Μπήκε στο γήπεδο, ήξερε τι ήθελε, αλλά και τον τρόπο για να το πάρει. Ο Λουτσέσκου κατάφερε να κάνει τους ποδοσφαιριστές του να διοχετεύσουν τη μανία που είχαν στο κεφάλι, στα… πόδια τους. Φάνηκε στο πως πήγαιναν στην μπάλα, φάνηκε στο πως πανηγύριζαν, φάνηκε επίσης στο γεγονός πως δεν απώλεσαν τη ψυχραιμία τους, όταν έχαναν τη μία ευκαιρία πίσω από την άλλη, με αποκορύφωμα το πέναλτι.
Οι παίκτες του ΠΑΟΚ ήταν αυτοί που θεωρητικά είχαν να αποδείξουν πράγματα. Αυτή η πρεμούρα, φέρνει νευρικότητα. Αυτή όμως ήταν στη μεριά της ΑΕΚ. Μία… ασίστ ο Τσιγκρίνσκι στον Μπίσεσβαρ. Μία ο Χουλτ στον Πρίγιοβιτς. Δύο σε ένα ματς, σε τελικό. Ανεπίτρεπτο. Υποδηλώνει λιποθυμικές τάσεις, Λύγισμα. Αυτό συνέβη, πέραν της ψυχικής κένωσης, στην ΑΕΚ.
Ακόμα και στο αμιγώς αγωνιστικό κομμάτι, πάνω κάτω, ήξερε ο Μανόλο Χιμένεθ τι να περιμένει από τον Λουτσέσκου Κι όμως, δεν πρόσεξε. Λανθασμένη έμπνευση να βάλει πάνω στους Μάτος και Βιεϊρίνια τους Μάνταλο και Μπακασέτα. Η ροπή του προς τη μεσαία γραμμή, έδωσε χώρους, ο ΠΑΟΚ απέκτησε πλάτος στο γήπεδο, οι Μπίσεσβαρ και Κάμπος την ευκαιρία να πατάνε συνεχώς περιοχή συγκλίνοντας. Ηταν θέμα χρόνο να σκοράρει ο Δικέφαλος του Βορρά. Και μάλιστα το λογικό δεν ήταν να το πράξει από στατική φάση, αλλά σε κανονική ροή.
Στο δια ταύτα η παρουσία των δύο προπονητών ήταν σύμφυτη με την εμφάνισή του. Ο Χιμένεθ ήταν ασορτί με το πουκάμισό του. Μαύρος κι άραχλος. Ο δε Λουτσέσκου, κουστουμάτος, σένιος, στην τρίχα. Έχοντας προσέξει την κάθε λεπτομέρεια.