Η τελευταία πράξη του δράματος στην καθημερινή ενημέρωση από τους Σωτήρη Τσιόδρα και Νίκο Χαρδαλιά ήταν πράγματι… δράμα. Το «πανηγυράκι» που στήθηκε προκειμένου ο κόσμος να «τρομάζει» όση ώρα ενημερωνόταν, έλαβε επιτέλους τέλος.
Περιττό να αναφέρουμε πως αυτή εδώ τη γωνιά σημειώσαμε όλες τις ανορθογραφίες του καθηγητή λοιμωξιολογίας και του Υφυπουργού Πολιτικής Προστασίας. Ας δεχτούμε, σε ένα βαθμό, πως δεν έχουμε δικαίωμα να κρίνουμε έναν ειδικό, σε μια κατάσταση κρίσης. Ας δεχτούμε επίσης, για την οικονομία της συζήτησης, πως τα λίγα κρούσματα και ο χαμηλός αριθμός θανάτων είναι (και) δική τους επιτυχία, όπως και της Κυβέρνησης που τους επέλεξε. Ας τα δεχτούμε όλα, μα όλα. Πως κάναμε λάθος. Πως εκείνοι σήκωσαν το βάρος και μαζί του άντεξαν και το δικό μας «ανάθεμα».
Συμφωνήσαμε σε αυτό, λοιπόν. Μιας και δεχτήκαμε κριτική για το γεγονός πως ο Σωτήρης Τσιόδρας είναι επιστήμονας και όσοι μη γιατροί ή μη επιστήμονες τον κρίνουν… ανίδεοι, ας δεχτούμε ακόμα κι αυτό. Πως δεν είχαμε ούτε αυτό το δικαίωμα. Να πιάσουμε στο στόμα μας έναν καθηγητή εμείς «οι πτωχοί τω πνεύματι».
Ας μας επιτραπεί όμως να κρίνουμε τον τρόπο με τον οποίο αποχαιρέτισαν το κοινό. Εκεί, μπορούμε. Δεν έχει να κάνει με ιό. Δεν έχει να κάνει με επιστημονικούς όρους. Είναι κάτι, απλό, ακόμα και για εμάς τους αδαείς.
Τι είδαμε; Μια… αμερικανιά σε όλο της το μεγαλείο. Ένα farewell που θύμιζε καλλιτέχνες, αθλητές, βραβευμένους ηθοποιούς με όσκαρ. Γενικώς, θύμιζε κάποιος που πέτυχαν κάτι σπουδαίο. Θέλετε να το δεχτούμε κι αυτό; Πως εξαιτίας τους σώθηκε κόσμο; Δεν βγαίνεις να το διατυμπανίσεις. Μένεις ταπεινός. Τελειώνεις την ενημέρωση σαν να είναι μία ακόμα μέρα. Δεν έχει ανάγκη τις τυμπανοκρουσίες.
Αλίμονο αν κάθε γιατρός που έσωζε ασθενή μετά από επέμβαση, ζητούσε εύσημα, συγχαρητήρια και «ευχαριστώ». Ο Σωτήρης Τσιόδρας μπορεί να διατήρησε το μειλίχιο ύφος του, ήταν όμως αμετροεπής στο «εγώ» του. Δεν ήταν φειδωλός στο να μας ενημερώσει τα πόσα στερήθηκε, προκειμένου να είναι στην πρώτη γραμμή.
Επιτέθηκε… με το γάντι, σε όσους τον κατηγόρησαν για «αντιφάσεις». Πολλές φορές. Τους χαρακτήρισε, πάντα κομψά –δεν αποχωρίζεται ούτε εκνευρισμένος το προσωπείο της ηρεμίας, ανίδεους. Κι αυτό επειδή δεν είχαν (δεν είχαμε) τη γνώση για τις ενημερώσεις του ΠΟΥ. Παρεμπιπτόντως ο ίδιος ο ΠΟΥ ήταν που τον έκανε να μιλάει αρχές του χρόνου για… πανδημία, κάνοντας με τα χέρια του «αυτάκια».
Ευχαρίστησε όσους τον στήριξαν με ευχές και αγάπη. Την οικογένειά του. Μας ενημέρωσε πως είναι καιρός να επιστέψει κι αυτός στην καθημερινότητά του, στους φοιτητές του. Συγκινήθηκε, χρησιμοποίησε και στίχους του Ελύτη και αυτό ήταν! Ακολούθησε και ο βουρκωμένος Νίκος Χαρδαλιάς.
Κρίμα που δεν είχε κοινό από κάτω να χειροκροτήσει χωρίς σταματημό. Όσα ζήσαμε και όσα έγιναν στην τελευταία τηλεοπτική ενημέρωση είναι η πιο τρανή απόδειξη, πως Τσιόδρας και Χαρδαλιάς δεν έχασαν την ευκαιρία να χρησιμοποιήσουν για να «φτιάξουν» τον εαυτό τους. Το να πανηγυρίζεις που κάθε μέρα ενημερώνεις για νεκρούς και το τι συμβαίνει σε όσες χώρες πλήττονται περισσότερο από τον κορονοϊό είναι τουλάχιστον ανήθικο. Το να χαίρεσαι που στερείς την ατομική ελευθερία κάθε Έλληνα πολίτη είναι ανεκδιήγητο.
Οι Σωτήρης Τσιόδρας και Νίκος Χαρδαλιάς είχαν έναν άχαρο ρόλο. Μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε κάποιος να αποθεώσει τους ντελάληδες κακών μαντάτων. Μόνο ο Έλληνας, όπου έχει συνηθίσει τις φωνές και το σκληρό ροκ από την τηλεόραση σε όσες συζητήσεις τον αφορούν, θα μπορούσε να υποκλιθεί σε κάποιον που μιλά με πραότητα. Ας σκεφτούμε στα σοβαρά να κάνουμε και ένα ντοκιμαντέρ. Ένα αφιέρωμα. Έναν τελευταίο χορό…