Ολυμπιακός: Δεν γίνεται να μην πάρει ρίσκα ο Πορτογάλος τεχνικός όταν έχει συνεχόμενα τόσο απαιτητικά παιχνίδι. Το θέμα είναι ποιο θα είναι το αναπόφευκτο κόστος.
Δεν είναι η πρώτη διαβολοβδομάδα που έχει περάσει ο Ολυμπιακός. Και δεν μπορεί να λέγεται και τέτοια επειδή μόνο και μόνο περιλαμβάνει τρία παιχνίδια. Τετάρτη – Κυριακή το πηγαίνουν οι «ερυθρόλευκοι» από την πρώτη στιγμή της αλλαγής του χρόνου. Έχουν συνεπώς μάθει, γνωρίζουν ως οργανισμός, ως ομάδα, ως αποδυτήρια, ως τιμ τι πρέπει να κάνουν, πως πρέπει να το αντιμετωπίζουν.
Αυτονόητα πράγματα για μια επαγγελματική ομάδα του επιπέδου των πρωταθλητών Ελλάδας και των υποχρεώσεων που συνεπάγεται το στάτους τους. Η διαχείριση, εξ ορισμού, δεν είναι απλή λέξη. Είναι υποχρέωση. Είναι state of mind. Όχι μόνο για τον Μαρτίνς, αλλά και για τον κάθε έναν στον οργανισμό, προεξάρχοντων φυσικά και των ίδιων των ποδοσφαιριστών.
Διαφορετικά, σε σεζόν που ουσιαστικά αποτελεί συνέχεια της περυσινής, δεν βγαίνει. Δεν τσουλάει. Η ευλογία του Ολυμπιακού είναι πως αυτήν ακριβώς τη συγκεκριμένη διαβολοβδομάδα, αυτήν δηλαδή με τα δύο σερί παιχνίδια στα πρώτα νοκ-άουτ του Europa League είναι πως πρακτικά, δεν είχαν κανένα διακύβευμα στο ενδιάμεσο, εντός συνόρων, ενενηντάλεπτό τους.
Πριν δύο χρόνια, στην παρθενική σεζόν του Μαρτίνς, αυτό το ενδιάμεσο ήταν ένα ντέρμπι με την ΑΕΚ στο «Καραϊσκάκης». Είχε προηγηθεί το 2-2, πάλι εντός έδρας με την Ντιναμό Κιέβου. Η «τεσσάρα» επί της Ένωσης δεν άλλαξε τίποτα ούτε στο στάτους των «ερυθρόλευκων» στο πρωτάθλημα (στο -9 από ΠΑΟΚ) ούτε και τελικά βοήθησε να πάρουν την πρόκριση στους «16», αφού στην ουκρανική πρωτεύουσα ηττήθηκαν με 1-0.
Πέρυσι, είχε προηγηθεί η ήττα από την Άρσεναλ στο Φάληρο. Και ακολουθούσε ντέρμπι κορυφής στην Τούμπα. Ο Ολυμπιακός επικράτησε του ΠΑΟΚ, αύξησε τη διαφορά του στους 5 βαθμούς και, έκτοτε, δεν κοίταξε ποτέ πίσω στην κούρσα του για επιστροφή στον εγχώριο θρόνο. Και με τη φόρα του διπλού, πήγε στο Emirates πετυχαίνοντας μια από τις μεγαλύτερες διεθνείς προκρίσεις της ιστορίας του.
Φέτος, για πρώτη φορά με τον Πορτογάλο τεχνικό, οι «ερυθρόλευκοι» είχαν κερδίσει στο πρώτο παιχνίδι της συγκεκριμένης διαβολοβδομάδας. Φέτος, για πρώτη φορά με τον Πορτογάλο και να μην… έπαιζαν χτες κόντρα στον Άρη, να μην κατέβαιναν στο γήπεδο, πάλι δεν θα έχαναν τίποτα, αφού – στο χειρότερο – η διαφορά τους από τον αμεσότερο διώκτη θα μειώνονταν στους 11 βαθμούς.
Αυτό βέβαια είναι κάτι που όλοι εμείς, έξω από τον χορό, λέμε ως τραγούδια. Αυτοί, όσοι χορεύουν, κάθε μέρα, δεν διανοούνται να παραστρατίσουν, να ξεφύγουν από ρυθμό, να χάσουν βήματα. Ισορροπία, αρμονία και – φυσικά – διαχείριση. Επτά αλλαγές έκανε ο Μαρτίνς σε σχέση με την ενδεκάδα που παρέταξε την Πέμπτη.
Αν μπορούσε, δεν θα έβαζε ούτε τον Σωκράτη. Δεν μπορούσε όμως, γιατί άλλον στόπερ δεν είχε. Αν μπορούσε, δεν θα έβαζε ούτε τους δύο χαφ που έχουν τραβήξει το «κουπί». Για τον Σα, που ήταν ο τέταρτος, λόγος δεν γίνεται. Ισα ίσα που ο Πορτογάλος δείχνει πως χρειάζεται παιχνίδια για να μην… σκουριάζει.
Αυτονόητα λοιπόν, εφόσον οι «ερυθρόλευκοι» συνεχίζουν να χορεύουν, να επιλέξουν να το κάνουν… καθιστοί. Αν γίνεται χωρίς να σηκώσουν καν τα πόδια από το τραπέζι. Απλώς ακολουθώντας με χειρονομίες. Κακά τα ψέματα, αυτό, εντός των συνόρων, φτάνει και περισσεύει. Χτες, έφερε «μόνο» βαθμό. Μικρό το κακό.
Το μεγαλύτερο ήταν το κόστος αφού παρά το ανύπαρκτο τέμπο, προέκυψαν ζητήματα, αφού χαλάστηκαν πολύτιμα κομμάτια του rotation, αρχικά εν όψει Αϊντχόβεν και εν όψει όμως συνέχειας. Αυτή είναι το ζητούμενο στον Ολυμπιακό. Και, αναγκαστικά, έτσι, όπως χτες, όπως συνεχώς φέτος (θα) πρέπει να το πάει. Με «θυσίες». Σε θέαμα, σε εντυπώσεις, ακόμη-ακόμη και σε κορμιά. Αλλιώς, δεν βγαίνει…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: