Από το Μετς… στην Καριόκα Αρένα

Στις 15 Φεβρουαρίου 2014 η ΑΕΚ έκανε διπλό στο κλειστό του Μετς με 75-69 και συνέχιζε την πορεία της προς την επιστροφή στην Basket League.

Ένα χρόνο νωρίτερα η ΑΕΚ είχε ανέβει (ως δεύτερη) στην Α2 κατηγορία από την Β’ Εθνική, μετά από μπαράζ με τον Ηρακλή. Δύο χρόνια νωρίτερα η ΑΕΚ είχε υποβιβαστεί εθελουσίως, λόγω οικονομικής αδυναμίας, στην Β’ Εθνική κι αφού είχε τερματίσει στην 3η θέση της Α2, πίσω από τον Πανελευσινιακό και τον Απόλλωνα Πάτρας και είχε χάσει την άνοδο στην τριπλή ισοβαθμία με τους Πατρινούς και τους Ικαρους Σερρών.

Και φυσικά την περίοδο 2010-2011 είχε βιώσει την μέγιστη ταπείνωση με τον υποβιβασμό της στην Α2 κατηγορία, για πρώτη φορά στην ιστορία της. Για να ακριβολογούμε, όμως ήταν σαν να έβγαζες τον βαριά ασθενή από τα μηχανήματα που τον κρατούσαν για μια πενταετία στην ζωή… Η ΑΕΚ, πρωταθλήτρια το 2002, φιναλίστ στην Basket League το 2003 και το 2005, Κυπελλούχος Ευρώπης το 2000 και φιναλίστ στην Ευρωλίγκα το 1998, δεν είχε άλλη ζωή.

Στις 15 Φεβρουαρίου 2019 η ΑΕΚ πήρε την πρόκριση για τον τελικό του Διηπειρωτικού Κυπέλλου. Όλα τα παραπάνω, τα μαύρα κι άραχλα μοιάζουν μακριά αλλά αν το σκεφτείτε δεν είναι και τόσο… Πέντε χρόνια πριν, αν ξαναδιαβάσετε την αρχή μας, η ΑΕΚ έπαιζε ντέρμπι στο Μετς με το Παγκράτι. Εξι-επτά χρόνια πριν, βρισκόταν στην μαυρίλα και στην μιζέρια.

Και χθες, εμφανίστηκε στο Ρίο Ντε Τζανέιρο, με δύο τίτλους το 2018 και με το στέμμα της κατόχου του FIBA Basketball Champions League για μια Παγκόσμια γιορτή του μπάσκετ. Για να γίνει Παγκόσμια… Και για να ακουστεί από ψηλά εκείνο το βροντερό και χαρακτηριστικό γέλιο του «Παγκόσμιου» Γιώργου Αμερικάνου, που σίγουρα κάποιο επιτυχημένο και μοναδικό λογοπαίγνιο θα έκανε αν ήταν παρών…

Που θα ήταν… Αν ο Αμερικάνος δεν είχε μετακομίσει στο γήπεδο των ουρανών, πρώτος και καλύτερος θα είχε φτάσει στην Βραζιλία.

Το έχω γράψει δεκάδες φορές αλλά θα το επαναλάβω: Πριν το Κύπελλο Ελλάδας και το BCL του 2018 η ΑΕΚ είχε κερδίσει το πλέον βαρύτιμο τρόπαιο, αυτό της ανάκτησης της αξιοπιστίας, της φερεγγυότητας, της εμπιστοσύνης. Της λάμψης που επανήλθε στα χρυσά φτερά της Βασίλισσας. Στην «σπίθα» που άναψε στα μάτια των ανθρώπων της με το μεγάλο κίνητρο που υπάρχει πλέον. Και για όλα αυτά υπεύθυνος είναι ένας άνθρωπος, ο Μάκης Αγγελόπουλος. Από τον Οκτώβριο του 2014 όταν και αποφάσισε να ηγηθεί της ΑΕΚ όλα έστρωσαν, ο Οργανισμός απέκτησε κίνητρο, όραμα.

Αρχισε η δημιουργία και ο εφιάλτης αν και τόσο κοντινός (επαναλαμβάνω, πέντε χρόνια πριν εδινε ντέρμπι στο Μετς για την Α2) φάνταζε πολύ μα πολύ μακρινός. Η ΑΕΚ ανέβαινε τα σκαλοπάτια και μπορεί ακόμα να μην έχει φτάσει τους δύο «αιώνιους», Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό στην κορυφή, αλλά έχει ανέβει πολλά σκαλοπάτια. Κι έχει κατακτήσει δικές της κορυφές.

Που δεν είναι εύκολες. Τα αναφέραμε και πριν, η ΑΕΚ είχε γίνει για μεγάλο διάστημα συνώνυμο της αφερεγγυότητας, της απληρωσιάς, της μιζέριας. Είχε πιάσει πάτο! Χρώσταγε σε οποιον κυκλοφορούσε σε ακτίνα 100 μέτρων από την Νέα Φιλαδέλφεια. Κανείς δεν ήθελε, ούτε για αστείο, να παίξει εκεί.

Το να αποκαταστήσεις το όνομα ενός Οργανισμού και να τον κάνεις ελκυστικό μέσα σ’ ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, αποτελεί μεγάλη κατάκτηση. Για να γίνει όμως αυτό, θα πρέπει να θυμάσαι τα εξής: Ψυχικό, Αετός, Πανερυθραϊκός, Αμύντας, Ενωση Ιλίου, Χολαργός, Δούκας, Νήαρ Ηστ, Χαλκίδα, Κρόνος, Εσπερος Πάτρας, Ερμής Περάματος… Είναι οι ομάδες που αντιμετώπιζε πριν από 6 χρόνια, στην Β’ Εθνική.

Πριν νικήσει τον Παναθηναϊκό στον ημιτελικό και τον Ολυμπιακό στον τελικό και κατακτήσει το Κύπελλο. Πριν νικήσει την Μούρθια και την Μονακό και κατακτήσει το BCL. Πριν νικήσει την Σαν Λορέντζο και φτάσει ένα βήμα από το να γίνει Παγκόσμια.

 

*Το σχόλιο δημοσιεύτηκε στην σελίδα 40 της έντυπης έκδοσης του Sportime το Σάββατο 16/2