Η Εθνική ομάδα όπως έχουμε γράψει πολλές φορές είναι κάτι τελείως διαφορετικό και κυρίως είναι εκείνη που ενώνει όλους τους Έλληνες.
Διότι πολύ απλά η Εθνική ομάδα δεν είναι μόνο το αντίδοτο στην τοξικότητα αλλά κάτι τελείως ξεχωριστό που δε μπορεί να το «αγγίξει» τίποτε το τοξικό. Το είδαμε στη Λάρισα και θα το δούμε και όπου αλλού βρεθεί για να αγωνιστεί.
Η γλώσσα του σώματος σε κάθε ενέργεια παίκτη, ο τρόπος που λειτουργούσε ο πάγκος, αυτή η «δίψα» στα μάτια των παικτών συνδυαστικά με την όλη ατμόσφαιρα στο κατάμεστο κλειστό, μας έκαναν να ονειρευόμαστε. Μας υποχρέωσαν να θυμηθούμε μεγαλεία, μετάλλια, δόξες και ότι ήρθε η ώρα να φωνάξουμε: «Ερχόμαστε, το ποτάμι δε γυρίζει πίσω».
Τα εχέγγυα υπάρχουν. Όχι μόνο στο έμψυχο δυναμικό που είναι εξαιρετικής ποιότητας (αν ήταν και ο Μήτογλου θα μιλούσαμε για άλλα κόλπα) αλλά και στο ότι ο Δημήτρης Ιτούδης δίνει άλλη οντότητα στην ομάδα.
Η νέα διοίκηση της ΕΟΚ δεν έχει επενδύσει απλώς πάνω στην Εθνική ομάδα, θα ήταν άδικο να πούμε κάτι τέτοιο. Όμως γνωρίζουν τη δυναμική του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος που ήταν, είναι και θα είναι η επίσημη αγαπημένη των φιλάθλων, όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Γι’ αυτό και τη στελέχωσαν με ιδανικό τρόπο διότι είναι η ΟΜΑΔΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ. Δεν ανήκει σε καμία Ομοσπονδία, σε καμία ομάδα, πουθενά αλλού πέρα απ’ όλους τους Έλληνες. Κι αυτές οι στιγμές που ζούμε στους τελευταίους της αγώνες, στη Θεσσαλονίκη και τη Λάρισα ή τα Άνω Λιόσια, τα λένε όλα.
Θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Η επικείμενη έλευση των Αντετοκούνμπο, Σλούκα, Καλάθη δημιουργεί ένα πολύ ισχυρό σύνολο, που έχει κάθε δικαίωμα να στοχεύει ψηλά αλλά θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι: Δεν παίζουμε μόνοι μας.
Κι αυτό δεν το λέω για να «προλάβω» κάτι. Υπάρχουν κι άλλες ισχυρές ομάδες που σημαίνει ότι μας περιμένουν «σκληρές μάχες» απέναντι σε σύνολα με ποιότητα αλλά και την ίδια δίψα για διάκριση.
Θα είμαστε όμως κι εμείς πανέτοιμοι ώστε να διεκδικήσουμε αυτό που τόσα χρόνια μας λείπει.