Παναθηναϊκός: Όταν είσαι χάλια τον Ιανουάριο φταίει το καλοκαίρι!

Τα πράγματα είναι απλά και δε χρειάζονται βαθυστόχαστες αναλύσεις. Φτάσαμε στον Ιανουάριο και ο Παναθηναϊκός όχι απλώς δε βελτιώνεται αλλά πιθανότατα να γίνεται και χειρότερος. Ακόμα και η στασιμότητα, στην πορεία της ιστορίας και όσο τρέχει ο χρόνος, θεωρείται οπισθοχώρηση.

Βλέπετε ότι η πλειοψηφία των (κανονικών) ομάδων βελτιώνεται αλλά ο Παναθηναϊκός, με εξαίρεση κάποιες σποραδικές «φωτοβολίδες» δεν ανήκει σε αυτές. Και φυσικά η αλήθεια κρύβεται στην παρένθεση: Οι «πράσινοι» δεν φτιάχτηκαν με κάποια «κανονικότητα» αλλά με ειδικές συνθήκες. Όχι και τις καλύτερες δυνατές…

Με τον ιδιοκτήτη να αποχωρεί και να φωνάζει ότι «πουλάει την ΚΑΕ» αφού πρώτα  γινόταν λόγος για «συμμετοχή στο BCL» και με καταστάσεις που βέβαια δημιουργούν ανασφάλεια. Αλλά και χρονική καθυστέρηση. Ο Παναθηναϊκός κινήθηκε σχετικά αργότερα από τους άλλους, υπό συνθήκες δύσκολες και με οικονομικά συγκεκριμένα και περιορισμένα. Με τον ηγέτη του να αποχωρεί, με ένα νέο και άπειρο προπονητή και με δύο πολύ μεγάλες μορφές ως «μπροστάρηδες» διοικητικά. Το ότι ο Φραγκίσκος Αλβέρτης και ο Δημήτρης Διαμαντίδης είναι μεγαλες προσωπικότητες, δεν το αμφισβητεί κανείς. Το ότι ξέρουν καντάρια μπάσκετ, επίσης είναι δεδομένο.

Όπως είναι δεδομένο ότι διοικητικά είναι άπειροι. Κλήθηκαν για πρώτη φορά να πάρουν αποφάσεις, έχοντας βέβαια την εμπειρία των αποδυτηρίων, της τεχνογνωσίας μιας υγιούς κατάστασης και φυσικά τη στήριξη του κόσμου. Κι οπωσδήποτε παίρνουν εύσημα από το ότι βγήκαν μπροστά σε μια κατάσταση από την οποία μόνο φθορά θα μπορούσαν να έχουν (όπως είναι τα πράγματα).

Κι εκείνο που σίγουρα είναι υπέρ τους αφορά στην ειλικρίνειά τους. Ότι ποτέ δεν είπαν ψέματα. Σε κανέναν… Αντίθετα ειπαν όλη την αλήθεια.

Απ’ εκεί και πέρα, ο Παναθηναϊκός ισοπεδώθηκε στην Πόλη γιατί απέναντί του βρήκε μια πλήρη ομάδα. Που είναι και φορμαρισμένη αυτή την εποχή. Διότι ξεπέρασε τους τραυματισμούς, έχει τη δυνατότητα να κάνει και μεγάλες κινήσεις (Γκούντουριτς) και ακολουθώντας μια νορμάλ διαδικασία φορμαρίστηκε στο κατάλληλο σημείο. Ενώ ο Παναθηναϊκός ακόμα ψάχνει να βρει όχι απλώς τι πρέπει αλλά και τι μπορεί να παίξει.

Τα καμώματα του καλοκαιριού τα βρίσκεις μπροστά σου το χειμώνα. Φυσικά και το ρόστερ του Παναθηναϊκού, με ελάχιστες εξαιρέσεις δεν το λες σούπερ ποιοτικό. Όμως ακόμα κι έτσι προσπαθείς να βρεις τις σταθερές σου ως ομάδα για να προχωρήσεις ανάλογα.

Έπρεπε να φτάσουμε στα μέσα Ιανουαρίου για να καθιερωθεί το δίδυμο Παπαγιάννη- Μήτογλου. Κι ενώ έχουν περάσει τόσοι μήνες ο Παναθηναϊκός στερείται λογικής: Με τον Νέντοβιτς που είναι «2» και τον Φόστερ που είναι καθαρό «2», ως πλέι μέικερ εμφανίζονται οι Σέλβιν Μαικ (που είναι κόμπο) και Σαντ Ρος (που είναι 3).

Προσωπικά ποτέ δεν κατάλαβα τη χρησιμότητα της απόκτησης ενός παίκτη σαν τον Μακ όταν έχεις τον Φόστερ. Θα έπρεπε να πάνε σε πιο «καθαρό» άσο… Και μη μετράμε ασίστ για να αποδείξουμε κάτι. Αν μετρούσαμε τις ασίστ στην Euroleague τότε θα βγάζαμε πλέι μέικερ τον Βούισιτς.

Και σε όλα αυτά ο (απών για δύο ματς) Παπαπέτρου «χτυπάει» τριαντάρια στο «3» κάνοντας πράγματα που δεν έχουν σχέση με το παιχνίδι του! Και βέβαια δε συμπληρώνεται από τον Κουβανό στο «3» (όπως θα έπρεπε).

Βέβαια εδώ υπάρχει ένα θεματάκι, κατά πόσο θα δεχόταν να έρθει ο Σαντ Ρος για το… περίσσευμα των λεπτών του Παπαπέτρου. Αλλά κι αυτό πάλι στο καλοκαίρι μας γυρίζει.

Κι άλλα πολλά που δεν υπάρχει λόγος να επαναλαμβάνουμε. Ο Παναθηναϊκός έστω και με αυτό το χαμηλού επιπέδου ρόστερ θα έπρεπε αυτή την περίοδο να έχει βρει κάποιες σταθερές στο παιχνίδι του. Δεν έχει βρει. Και γι’ αυτό δεν θα βελτιώνεται.

Όπως είχα ξαναγράψει, ο νέος προπονητής ούτε σπαθιά θα καταπίνει ούτε φωτιές θα βάζει στο στόμα του. Ο Κάτας πήρε ένα ρόστερ που αν μείνει ως έχει, δεν πιστεύω (μπορεί να κάνω και λάθος) ότι μπορεί να διαφοροποιήσει πολλά πράγματα.