Για όσους έχουμε γεννηθεί, μεγαλώσει και παίξει στα Πετράλωνα αυτή η αλλαγή στη φυσιογνωμία της περιοχής είναι λίγο σοκαριστική.
Όχι ότι δε θέλουμε την ανάπτυξη στα Πετράλωνα, το αντίθετο! Και μαγαζιά θέλουμε και να πηγαίνουν καλά θέλουμε και να έχει ο κόσμος δουλειά και να υποστηρίζουμε την περιοχή μας. Αυτό δεν αμφισβητείται. Όμως αυτή η βίαιη μετάλλαξη που συνέβη στην περιοχή είναι λίγο ως πολύ σοκαριστική.
Ακόμα και εκπομπές περί «γειτονιάς» είτε στην τηλεόραση είτε στο διαδίκτυο χρησιμοποιούν «διάσημους» ή «εναλλακτικούς» αλλά σίγουρα όψιμους κατοίκους της περιοχής ώστε να μιλήσουν γι’ αυτή. Αποκορύφωμα; Μίλησε για τα Πετράλωνα ένας ηθοποιός ο οποίος απλώς πάει θερινό σινεμά στον «Ζέφυρο»!
Μιλάμε ότι η παράνοια έχει χτυπήσει «κόκκινο»!
Κάπως έτσι περνά η εντύπωση ότι τα Πετράλωνα υπήρξαν μια υποβαθμισμένη και εξαθλιωμένη γειτονιά που άλλαξε κι εκσυγχρονίστηκε/ομόρφυνε όταν οι ταβέρνες, τα μπαρ, τα μεζεδοπωλεία κατέλαβαν την περιοχή.
Δεν είναι έτσι!
Μπορούμε να το πούμε αυτό για 90-100 χρόνια πίσω. Με τις συνθήκες υγιεινής να είναι άθλιες. Το είχα γράψει στο προσωπικό μου blog μετά από έρευνα αλλά είμαστε πίσω στο 1929
Στα Πετράλωνα δε μεγαλώσαμε πλουσιοπάροχα (οι περισσότεροι) αλλά όμορφα! Διότι μπορούσαμε μέχρι σχετικά «αργά» (τέλη δεκαετίας ’80) να παίζουμε στο δρόμο και να ζούμε την αύρα της αθηναϊκής συνοικίας.
Εκεί που ο γείτονας προσέχει το παιδί και το σπίτι του άλλου και είσαι ήσυχος.
Είναι η ίδια περιοχή που μας «μεθούσε» η μυρωδιά του νυχτολούλουδου και αυτή η απίστευτη αίσθηση από το γιασεμί όταν περπατούσαμε βράδυ στο δρόμο (για τη βόλτα μας) και χαιρετούσαμε τους ανθρώπους, σε κάθε γειτονιά που έβγαζαν τις καρέκλες στο πεζοδρόμιο και γίνονταν μια παρέα.
Στα Πετράλωνα είχες το προνόμιο να σε αγκαλιάζει ο λόφος του Φιλοπάππου και από κάθε σημείο να βλέπεις την Ακρόπολη, τον Παρθενώνα, τον Λυκαβηττό από τη μία πλευρά και τη θάλασσα του Πειραιά από την άλλη.
Πλέον με τα τραπεζοκαθίσματα να έχουν καταλάβει τα πεζοδρόμια, να έχουν κλείσει εισόδους σπιτιών και την Πλατεία Μερκούρη να έχει εξελιχθεί σε κάτι απροσδιόριστο δε μπορούμε να μιλάμε για «πρόοδο» κι εκσυγχρονισμό.
Παρακολουθούσα πρόσφατα μια εκπομπή στο διαδίκτυο όπου ένας κύριος που δήλωνε ηθοποιός (δεν τον έχω δει κάπου να παίζει αλλά πιθανότατα δε με γνωρίζει κι αυτός οπότε το ξεπερνώ) τόνιζε ότι «δεν υπάρχουν παλιοί Πετραλωνίτες, τους έχουμε εκτοπίσει»
Δε ξέρω τι ώρα ξυπνά, αλλά επειδή εγώ βρίσκομαι πολλές φορές από τις 8 και τις 9 το πρωί στα Πετράλωνα έχω να του απαντήσω ότι λέει ανοησίες.
Γραφικά ταβερνάκια υπήρχαν πάντοτε στην περιοχή. Για όσους δεν το γνωρίζουν.
Αλλά για να τελειώνουμε, τα Πετράλωνα δεν είναι τα μπαρ και οι ταβέρνες.
Και θα πρέπει να μπει ένα τέλος σε αυτό το «ποίημα» που αλλοιώνει την ιστορία της περιοχής, προσβάλλει τους κατοίκους και δημιουργεί λάθος εικόνες.
Πολλοί έρχονται στην περιοχή επειδή είναι «in» αλλά ξεχνούν ότι εκεί γυρίστηκε η «Συνοικία Το Όνειρο» πιθανότατα η κορυφαία ελληνική ταινία όλων των εποχών.
Εκεί στέκει ακόμα η ταβέρνα (κλειστή πλέον) που ο Αλέκος Αλεξανδράκης είχε χορέψει υπό τον Γρηγόρη Μπιθικώτση να τραγουδά «Βρέχει στη Φτωχογειτονιά». Το ξέρει κανείς αυτό το μαγαζί;
Την ιστορία του ναού του Σωτήρος (την «Αγιά Σωτήρα» όπως τη λέμε εμείς, που τον έχτισαν οι μικρασιάτες πρόσφυγες επειδή οι «βέροι Αθηναίοι» δεν τους επέτρεπαν να εκκλησιαστούν μαζί τους, τη γνωρίζουν;
Εδώ ακούγαμε για «σπίτια με φαντάσματα» (ευτυχώς γκρεμίστηκε κι έγινε πολυκατοικία και γλιτώσαμε το «Παρασκευή και 13») και ότι στα Πετράλωνα «η σπεσιαλιτέ είναι το στιφάδο» και ρωτούσαμε ο ένας τον άλλον αν όντως γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε σε αυτή την περιοχή.
Και για να καταλήξουμε.
Οι περισσότεροι από τους ιδιοκτήτες μπαρ ή εστιατορίων στα Πετράλωνα είναι φίλοι και γνωστοί μου. Δεν έχω κάτι μαζί τους, μακάρι να πηγαίνουν καλά.
Με την αλλοίωση της ιστορίας έχω.