Όσοι τον έζησαν μπορούν να βεβαιώσουν ότι θα ακουστεί η χαρακτηριστική φωνή και το γέλιο και θα ξεπροβάλει ο Θανάσης Γιαννακόπουλος από μια γωνιά.
«Τι κάνετε ρε;» θα ρωτήσει ο Θανάσης Γιαννακόπουλος, με το χαρακτηριστικό του γέλιο. Που περιμένεις, ότι θα ακουστεί ξανά για να αποδείξει ότι μας είχε σκαρώσει μια από τις γνωστές του πλάκες.
Ήταν σαν σήμερα, το 2019 όταν η καρδιά του έπαψε να χτυπά στο «Υγεία» όπου νοσηλευόταν για περίπου 40 ημέρες. Μαζί με τον Θανάση έφευγε και μια εποχή στην οποία πρωταγωνίστησαν άνθρωποι, επιχειρηματίες και παράγοντες παλαιάς κοπής. Και όχι μόνο… Ήταν ο τελευταίος από τα αδέρφια που έφυγαν μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα.
Πρώτα έφυγε η αδερφή τους, Βασιλική Παναγούλια, τον Ιούνιο του 2016. Τον Απρίλιο του 2018 έφυγε ο Κώστας Γιαννακόπουλος και 40 ημέρες μετά ο Πατριάρχης, ο Παύλος. «Την ημέρα που είχαμε αποφασίσει να σηκώσουμε τις σημαίες στη ΒΙΑΝΕΞ που ήταν μεσίστιες για το πένθος με τον Κώστα» όπως μου είχε πει ο Θανάσης.
Στις 19 Μαρτίου έφυγε και ο τελευταίος της δημιουργικής γενιάς των Γιαννακόπουλων, μετά τον «καρπό» που είχε φυτέψει ο πατέρας τους, Δημήτρης. Και μαζί έκλεισε μια εποχή αθλητικών παραγόντων που δεν υπάρχουν πια.
Μπορεί ο Θανάσης να ήταν αυθόρμητος κι «εκρηκτικός» πολλές φορές αλλά μέσα του είχε τη φλόγα για την ομάδα του. Και όχι το μίσος για τον αντίπαλο. Αυτό είναι κάτι που δεν υπάρχει πλέον.
Τα αδέρφια πέρασαν το δόγμα ότι πρέπει να ζεις για τον Παναθηναϊκό και όχι από τον Παναθηναϊκό. Κι αυτό μετέφεραν στους συνεργάτες τους.
Έμαθαν τον κόσμο της ομάδας να πιστεύει ότι μπορούν να γίνουν όλα. Έκαναν μεταγραφές (με κορυφαία του Ντομινίκ Γουίλκινς) αδιανόητες για τα παγκόσμια δεδομένα.
Κυρίως όμως ο Θανάσης (όπως και τα αδέρφια του) έζησε μια εποχή διαφορετική. Που μπορούσε να σταθεί στο πιο αριστοκρατικό σαλόνι αλλά και στο πιο λαϊκό κουτούκι. Με την ίδια άνεση, χωρίς να προσποιείται ούτε να κρύβει τίποτα. Ανοιχτόκαρδος, χιουμορίστας κι αγαπητός.
Άνθρωπος που σε άκουγε αλλά όχι αφελής. Ήταν ΤΕΤΡΑΠΕΡΑΤΟΣ και η συμβολή του όχι μόνο στη γιγάντωση της ΒΙΑΝΕΞ αλλά και του Παναθηναϊκού ήταν τεράστια.
Ήταν ένας άνθρωπος που έπαιρνε δύναμη από την αγάπη του κόσμου. Κι έδειχνε ότι είναι προτιμότερο να σε αγαπούν ως προσιτό παρά να σε… φοβούνται ως απρόσιτο.
Ακόμα και οι συνοδοί του, ο Κώστας και ο Χρήστος δεν ήταν «σωματοφύλακες» αλλά συνεργάτες, φίλοι και τους είχε σαν μέλη της οικογένειάς του. Τι να τους κάνει τους σωματοφύλακες ο Θανάσης (ή ο Παύλος ή ο Κώστας;) με τόση αγάπη και τόσο ειλικρίνεια;
Τι άφησε πίσω του; Πέρα από τίτλους κι επιτυχίες, χιλιάδες ανθρώπους που τον αγάπησαν ως φίλο ή «πατέρα» (όχι ως εργοδότη) και δεν τον ξεχνούν ποτέ. Ά
Αλλά και εκατοντάδες αναμνήσεις που έχω δεσμευτεί ότι θα τις γράψω σύντομα σε βιβλίο.