Τι γίνεται αν πιούμε νερό από τη θάλασσα; Γιατί αντί να ξεδιψάμε, διψάμε; Τι συμβαίνει με τα νεφρά μας

Το θαλασσινό νερό μοιάζει με δώρο ζωής όταν διψάς μες στη ζέστη, αλλά είναι ακριβώς το αντίθετο. Έχει μέσα του περίπου 3,5% αλάτι, κι αυτό είναι αρκετό για να αναγκάσει το σώμα σου να παλέψει για να επιβιώσει, αντί να ενυδατωθεί. Τα ανθρώπινα νεφρά δεν μπορούν να φιλτράρουν υγρά με τόσο υψηλή περιεκτικότητα σε αλάτι. Μπορούν να αποβάλουν μόνο διαλύματα αλατιού με μέγιστη συγκέντρωση περίπου 2%.

Αυτό σημαίνει ότι αν πιεις θαλασσινό νερό, τα νεφρά σου για να το αποβάλουν θα πρέπει να «δανειστούν» νερό από τα αποθέματα του ίδιου σου του σώματος. Όχι μόνο δεν ενυδατώνεσαι, αλλά αφυδατώνεσαι πιο γρήγορα από πριν. Το σώμα σου χάνει νερό αντί να το κερδίζει, και η δίψα γίνεται εντονότερη.

Σε λίγες μόνο ώρες, αυτή η διαδικασία μπορεί να οδηγήσει σε έντονη αφυδάτωση, πονοκέφαλο, σύγχυση, πτώση της πίεσης και σε σοβαρότερα περιστατικά, ακόμα και σε νεφρική ανεπάρκεια. Το αίμα πυκνώνει, η καρδιά παλεύει να το κυκλοφορήσει και το σώμα φτάνει στα όριά του.

Σε ναυαγούς ή στρατιωτικές επιχειρήσεις σε ζώνες χωρίς πόσιμο νερό, η κατανάλωση θαλασσινού νερού έχει οδηγήσει πολλές φορές σε παραισθήσεις, κρίσεις και θάνατο. Οι πιο οργανωμένοι στρατοί του κόσμου έχουν εντάξει στις οδηγίες επιβίωσης το εξής απλό: «Μην πιείτε ποτέ θαλασσινό νερό, όσο κι αν διψάτε».

Ακόμη κι ένα ποτήρι είναι αρκετό για να ξεκινήσει αυτή η αλυσίδα δυσάρεστων αντιδράσεων. Αντίθετα, οι λύσεις επιβίωσης περιλαμβάνουν απόσταξη θαλασσινού νερού με απλούς μηχανισμούς εξάτμισης, συλλογή υγρασίας από φύλλα ή χρήση φίλτρων που αφαιρούν το αλάτι.

Όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται, το θαλασσινό νερό είναι ένας ύπουλος εχθρός όταν έχεις ανάγκη. Όσο περισσότερο το πίνεις, τόσο πιο διψασμένος πεθαίνεις. Κυριολεκτικά.