Takis: «Έφυγε» από τη ζωή ο διεθνούς φήμης γλύπτης

Δημοσιεύτηκε στις 09 Αυγ 2019 - 13:08 Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 93 ετών ο διεθνούς φήμης Ελληνας γλύπτης Παναγιώτης Βασιλάκης, γνωστός ως Takis.

Συντάκτης: Sportime Team Χρόνος ανάγνωσης: 4 λεπτά

Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 93 ετών ο διεθνούς φήμης Ελληνας γλύπτης Παναγιώτης Βασιλάκης, γνωστός ως Takis.

Tην είδηση του θανάτου του ανακοίνωσε το Ίδρυμα Takis, ενώ το Επιμελητήριο Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος/ΕΕΤΕ εξέδωσε την παρακάτω ανακοίνωση:

«Το Δ.Σ. του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος/ΕΕΤΕ εκφράζει τη λύπη του για το θάνατο του μέλους του, γλύπτη Παναγιώτη Βασιλάκη, γνωστού ως TAKIS, που έφυγε από τη ζωή πλήρης ημερών, σε ηλικία 94 ετών, όπως ανακοινώθηκε από το Takis Foundation σήμερα Παρασκευή 9 Αυγούστου2019.

Ο TAKIS γεννήθηκε το 1925 στην Αθήνα. Έκτο παιδί της οικογένειας Βασιλάκη. Μεγάλο ρόλο στη διαμόρφωση της καλλιτεχνικής του προσωπικότητας έπαιξε η γνωριμία του με την αρχαϊκή ελληνική και τη κυκλαδική τέχνη, καθώς επίσης, αργότερα η ανακάλυψη της μοντέρνας τέχνης και ιδιαίτερα του A.Giacometti.

Με τον Μίνω Αργυράκη και τον Ραϊμόνδο κτίζουν το 1952 ένα μικρό ατελιέ στην Ανάκασα. Στα τέλη του 1953 αναχωρεί για το Παρίσι. Το 1954, φτάνοντας στο Παρίσι εντάσσεται για λίγους μήνες στο ατελιέ του Brancusi. Τα τρία περίπου επόμενα χρόνια ταξιδεύει και ζει ανάμεσα στο Παρίσι και στο Λονδίνο, όπου εμπνέεται και δημιουργεί τα πρώτα του κινητικά έργα. Το 1954 εγκαθίσταται στο Παρίσι, και δουλεύει τα μυστικά του μετάλλου στο σιδεράδικο της rue d’ Odessa.

Εκεί εκθέτει και τα πρώτα του σινιάλα-σηματοδότες. Αργότερα (1959) παρουσιάζει τα μαγνητικά και τηλεμαγνητικά γλυπτά του. Το 1960 είναι το έτος της πρώτης ατομικής του έκθεσης στη Νέα Υόρκη, στη γκαλερί «A.Iolas», που θα τον παρουσιάσει επανειλημμένα έκτοτε. Στο Παρίσι γνωρίζει τη νεοϋορκέζικη Beat- Generation. Το 1961 δημοσιεύεται το αυτοβιογραφικό του κείμενο Estafilades (Παρίσι). Το 1968 γίνεται μέλος του Κέντρου για τις Προηγμένες Οπτικές Έρευνες του Μ.Ι.Τ. –προσκεκλημένος με υποτροφία ως ερευνητής. Προγραμματίζει και πραγματοποιεί, σε συνεργασία με επιστήμονες του ΜΙΤ, τα πρώτα υδρομαγνητικά γλυπτά στην περιοχή της Νέας Υόρκης. Συνιδρύει την περίοδο εκείνη την Ένωση Art Workers Coalition με σκοπό την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των καλλιτεχνών ενάντια στην εκμετάλλευσή τους από τους γκαλερίστες, τους εικαστικούς επιμελητές και τα μουσεία.

Από το 1970 κι έπειτα, αναπτύσσει μουσικά γλυπτά και χώρους, μουσικά και χορογραφικά δρώμενα, ερωτικά γλυπτά και μεγάλες «περιβαλλοντικές» συνθέσεις, ιδιαίτερα εντυπωσιακές.

Το 1986 ιδρύει το Κέντρο Ερευνών για την Τέχνη και τις Επιστήμες (ΚΕΤΕ)- Ίδρυμα Takis στο Γεροβουνό Αττικής. Επίσημα εγκαίνια έγιναν το 1993. Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 εγκαθίσταται μόνιμα στην Ελλάδα. Το 1992 στη γαλλική πόλη Beauvais «μεταμορφώνει» το υδραγωγείο στο μεγαλύτερο «μουσικό όργανο», έναν

πύργο 65 μέτρων, διαμέτρου 30 μέτρων με κάθετες χορδές 45 μέτρων. Το 1995 αντιπροσωπεύει την Ελλάδα στην (εκατονταετηρίδα της) Μπιενάλε της Βενετίας.

Αποφασίζει τότε να αρνηθεί τον «κλειστό χώρο» του ελληνικού περιπτέρου και να εκθέσει στο ύπαιθρο.

Ο Takis πρωτοπόρησε και στη δημιουργία σκηνικών, στην επιμέλεια θεατρικών παραστάσεων και performances, συνεργαζόμενους με καταξιωμένους σκηνοθέτες, κ.ά.

Συνολικά, καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας του, ο Takis συνεχίζει να διερευνά τα όρια και τα σημεία τομής της καλλιτεχνικής και επιστημονικής αντίληψης, καθώς και της μουσικής, των ήχων και ιδιαίτερα των εικόνων που βρίσκονται σε κίνηση.

Τα έργα του κοσμούν τις μόνιμες συλλογές των σπουδαιότερων μουσείων του κόσμου όπως το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης George Pompidou στο Παρίσι, το ΜΟΜΑ και το Guggenheim Museum της Νέας Υόρκης, τη De Menil Collection στο Χιούστον, την Tate Modern του Λονδίνου, την Peggy Guggenheim Collection στη Βενετία. Στη Γαλλία, το Μουσείο του Jeu de Paume, το Palais de Tokyo και το Fondation Maeght έχουν οργανώσει μεγάλες αναδρομικές εκθέσεις αφιερωμένες στον καλλιτέχνη. Το έργο του επίσης εκτίθεται στους κήπους της UNESCO στο Παρίσι και στην περιοχή της La Défense, όπου η γαλλική κυβέρνηση του παραχωρεί τον μεγαλύτερο δημόσιο χώρο που δόθηκε ποτέ στην ιστορία του Παρισιού σε καλλιτέχνη, 3500 τμ για ένα «δάσος» από 49 Φωτεινά Σινιάλα. Έχει επίσης συμμετάσχει δύο φορές στη Documenta στο Κάσελ, μια φορά στην Biennale της Βενετίας και το 1985 στην Biennale του Παρισιού όπου τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο. Το 2001, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αποδίδει στο Κ.Ε.Τ.Ε. τιμητική πλακέτα για την προσφορά του καλλιτέχνη στον τομέα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας για τα έργα του με τίτλο Ηλεκτρικά Βαρέλια.

Μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος από το 1994.

Το Δ.Σ. του ΕΕΤΕ εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια στην οικογένειά του και στους οικείους του».