Η Ελλάδα θρηνεί μετά το τραγικό συμβάν στα Τέμπη, πένθος έχει σκεπάσει τα πάντα για τους συνανθρώπους μας.
Μια Ελλάδα που πληγώνεται διαρκώς από την αναλγησία εκείνων που έχουν αναλάβει το ιερό χρέος-τρομαρα τους- να μας καθοδηγούν, να μας κυβερνούν.
Που πιστεύουν ότι επειδή έμαθαν απ’ έξω, στα ιδιωτικά τους Πανεπιστήμια, τρία- τέσσερα επικοινωνιακά κόλπα, είναι ικανοί και να μας κυβερνήσουν.
Ένα απ’ αυτά είναι σίγουρα και το ότι σε στιγμές εθνικού πένθους δεν είναι δυνατό να επιρρίπτεις ευθύνες, οι οποίες θα αποδοθούν αφού ολοκληρωθούν οι έρευνες κι αφού σεβαστούμε τον πόνο των συγγενών.
Αυτό θα μας πουν διότι αυτό τους βολεύει. Δεν τους καίγεται καρφί για εμάς, να το ξέρετε.
Πιστεύω ότι το γνωρίζετε ήδη, απλώς το επαναλαμβάνω.
Ο σιδηρόδρομος φέρνει μαζί του και την πρόοδο από τότε που μπήκε στη ζωή των ανθρώπων! Σε όλο τον κόσμο. Βοήθησε να «μικρύνουν» οι αποστάσεις κι έτσι να εξελιχθούν αρκετοί τομείς.
Στην Ελλάδα συνηθίσαμε να μην εξελίσσεται, να μην εκσυγχρονίζεται, να μένει εκεί στα παμπάλαια κι απαρχαιωμένα συστήματα, τα τόσο επικίνδυνα για τις ζωές των ανθρώπων.
Το «πάμε κι όπου βγει» που ακούστηκε και το επιβεβαιώνουν αυτήκοοι (κι αυτόπτες) μάρτυρες αποτελεί την παθογένεια της χώρας μας.
Τα πάντα στην τύχη τους, τα πάντα στη λογική (του παραλόγου) «κάτι θα γίνει στο τέλος και θα τη γλιτώσουμε» και στο «έχει ο Θεός» (λες και ο Θεός μας είπε να στεκόμαστε αραχτοί κι Εκείνος θα λύσει όλα μας τα ζητήματα).
Κατά τύχη ζούμε στην Ελλάδα αν δεν το έχετε πάρει χαμπάρι.
Μας παρουσίασαν τις ιδιωτικοποιήσεις ως το φάρμακο δια πάσα νόσο και τελικά ξέχασαν (;) να μας πουν ότι οι χαρτογιακάδες σφουγκοκωλάριοι το μόνο που θέλουν να παρουσιάσουν είναι αποτελέσματα στους αριθμούς. Δηλαδή κάνε «εκπτώσεις» στα πάντα, αρκεί να παρουσιάσουμε «ευημερία».
Στον 21ο αιώνα δύο τρένα πήγαιναν αντίθετα στην ίδια γραμμή, την ίδια ώρα, χωρίς να μπορούν να ειδοποιηθούν παρά μόνο κινήθηκαν από το ένστικτο. Μα είναι δυνατό να ζούμε σε μια τέτοια χώρα;
Ήδη κυκλοφορεί το επόμενο σενάριο αναλγησίας: Ότι ο πρωθυπουργός σκέφτεται να αλλάξει ημερομηνία εκλογών, από τον Απρίλιο στο καλοκαίρι.
Μια χαρά είχε «κάτσει» ο Παππάς και ο Πολάκης αλλά η τραγωδία άλλαξε τα σχέδια αφού προφανώς φοβάται το πολιτικό κόστος.
Δεν είναι όλα αριθμοί! Οι ψυχές δεν είναι αριθμοί. Οι άνθρωποι δεν είναι νούμερα.
Υπάρχει η λέξη «ντροπή» σε αυτή τη χώρα; Υπάρχει φιλότιμο για παραίτηση; Υπάρχει Δικαιοσύνη για απόδοση ευθυνών;
Δε θα γυρίσουν πίσω οι ψυχές ακόμα κι αν συμβούν τα παραπάνω. Θα είναι, όμως, μια ένδειξη ότι κάνουμε κάτι ώστε να μην επαναληφθεί η τραγωδία.
Αν θέλετε τη γνώμη μου τίποτα δε θα γίνει. Όπως τίποτα δε γίνεται στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς με τα άθλια λεωφορεία και της συζητήσιμης ποιότητας κι αντοχής λάστιχα που επίσης μεταφέρουν ανθρώπους.
Ντροπή σας!