Ο Βλαντ Γ’ της Βλαχίας, γνωστός ως Βλαντ ο Ανασκολοπιστής, δεν ήταν φανταστικό πλάσμα της νύχτας. Ήταν πρίγκιπας από σάρκα και οστά, γιος του Βλαντ Ντράκουλ και μέλος του Τάγματος του Δράκου, ενός χριστιανικού ιπποτικού τάγματος που στόχευε στην αναχαίτιση της Οθωμανικής επέκτασης. Το προσωνύμιό του δεν ήταν καθόλου τυχαίο. Προήλθε από την αγαπημένη του μέθοδο τιμωρίας: τον ανασκολοπισμό. Δεν δίσταζε να υψώνει δάση από πασσάλους με πτώματα, ως προειδοποίηση.
Το πρώτο κύμα τρόμου ξεκίνησε όταν ήταν μόλις 17 ετών. Διεκδίκησε τον θρόνο της Βλαχίας με τη βοήθεια των Οθωμανών, αλλά τα παιχνίδια εξουσίας τον οδήγησαν στην εξορία. Επέστρεψε με ουγγρική υποστήριξη και πήρε την εξουσία πίσω με το σπαθί. Στην πρώτη του βασιλεία, εκτέλεσε εκατοντάδες βογιάρους, υποψιαζόμενος συνωμοσίες. Οι δρόμοι της Βλαχίας βάφτηκαν στο αίμα, αλλά ταυτόχρονα εγκαθίδρυσε μια τάξη σχεδόν τρομακτική.
Οι ιστορίες για τη σκληρότητά του διαδόθηκαν παντού. Στους Σάξονες της Τρανσυλβανίας, που τον αντιπαθούσαν, ο Βλαντ έγινε θρύλος. Έλεγαν πως έβραζε ανθρώπους ζωντανούς, ανασκολοπούσε γυναίκες και παιδιά, ακόμα και έτρωγε ανάμεσα στα θύματά του. Είτε ήταν υπερβολές είτε όχι, ο φόβος εξαπλώθηκε και στους Ούγγρους, και στους Οθωμανούς, και στους Ιταλούς. Ένα πορτρέτο του φιγουράριζε ανάμεσα στα “τέρατα” της Αναγέννησης.
Το 1462, ο Βλαντ αποτόλμησε κάτι που λίγοι τόλμησαν ποτέ: νυχτερινή επίθεση κατά του σουλτάνου. Οι Βλάχοι διείσδυσαν στο οθωμανικό στρατόπεδο, σκότωσαν χιλιάδες και παραλίγο να φτάσουν στη σκηνή του Μωάμεθ Β’. Η υποχώρηση των Οθωμανών δεν έσωσε τη Βλαχία. Οι ντόπιοι άλλαξαν στρατόπεδο και ο Βλαντ κατέφυγε στην Τρανσυλβανία.
Εκεί φυλακίστηκε. Για 12 χρόνια δεν υπήρχε καμία αναφορά του. Όταν αφέθηκε, ξαναπήρε τον θρόνο. Για λίγο. Μέσα σε εβδομάδες, τα αντίποινα ξεκίνησαν. Οι Οθωμανοί τον καταδίωξαν και τον σκότωσαν. Το κεφάλι του εστάλη σε πασσά στη Κωνσταντινούπολη ως τρόπαιο. Το σώμα του δεν βρέθηκε ποτέ.
Ολόκληρη η Ευρώπη, από τη Νυρεμβέργη ως τη Μόσχα, διάβαζε με τρόμο για τις πράξεις του. Οι πρώτες έντυπες ιστορίες που πωλούνταν μαζικά ήταν αυτές που διηγούνταν τα βασανιστήρια του. Πριν ακόμη ο Μπραμ Στόκερ δώσει στον κόσμο τον Δράκουλα, ο Βλαντ ήταν ήδη θρύλος, ήρωας και τέρας μαζί. Για τους Ρουμάνους, παραμένει μορφή εθνικής υπερηφάνειας.