Ονομάζοταν Sir Adrian Carton de Wiart. Αν όμως δεν ήξερες την ιστορία του, θα τον περνούσες απλώς για έναν Βρετανό κύριο με μουστάκι, μονόκλ και ξύλινο χέρι. Ένας τέτοιος άνθρωπος, θα φανταζόσουν, έπινε τσάι και διάβαζε εφημερίδα. Δεν θα φανταζόσουν ότι πρόκειται για τον πιο απίθανο επιζώντα στην Ιστορία του 20ού αιώνα.
Γεννήθηκε το 1880 και υπηρέτησε σε τρεις πολέμους: τον Πόλεμο των Μπόερς, τον Πρώτο Παγκόσμιο και τον Δεύτερο. Τραυματίστηκε στο πρόσωπο, στο κεφάλι, στον ώμο, στο στομάχι, στο πόδι, στο ισχίο, στο αυτί. Έχασε το αριστερό του μάτι, που το έκρυβε με μαύρο κάλυμμα. Έχασε το αριστερό του χέρι και έσκισε μόνος του δύο δάχτυλα, όταν ο γιατρός αρνήθηκε να του τα κόψει.
Όταν το αεροπλάνο του συνετρίβη και επέζησε, είπε:
«God, I love this sh*t»
Και το εννοούσε. Αργότερα αιχμαλωτίστηκε στην Ιταλία, δραπέτευσε από στρατόπεδο αιχμαλώτων σκάβοντας τούνελ και έγραφε πως ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν «η καλύτερη περίοδος της ζωής του».
Ούτε PTSD, ούτε ψυχοθεραπεία. Έπινε όχι για να ξεχάσει, αλλά για να θυμάται. Κατηγορούσε μάλιστα τους Αμερικανούς για το γεγονός ότι τελείωσαν οι πόλεμοι πολύ νωρίς. Οι στρατιώτες έπρεπε να πολεμούν περισσότερο, πίστευε. Το έλεγε σοβαρά.
Του απονεμήθηκε το Victoria Cross, η ανώτατη τιμή για ανδρεία σε καιρό πολέμου. Κι όμως, τίποτα δεν φαίνεται να του άρεσε περισσότερο απ’ το να είναι στο μέτωπο. Το «Happy Odyssey», η αυτοβιογραφία του, διαβάζεται περισσότερο σαν περιπέτεια παρά σαν μαρτυρία. Δεν είχε τίποτα το τραγικό. Μόνο το εξής ακατανόητο: την απόλαυση της μάχης.
Και πώς τελειώνει ένας τέτοιος άνθρωπος; Όχι σε πεδίο μάχης, ούτε σε στρατιωτικό νοσοκομείο. Ο Sir Adrian πέθανε το 1963, στον ύπνο του, σε ηλικία 83 ετών, στο Κορκ της Ιρλανδίας. Και αν υπάρχει εκεί έξω ο Θάνατος με δρεπάνι, τότε εκείνη τη νύχτα, σίγουρα θα έσκυψε το κεφάλι με σεβασμό.