Στις 26 Ιανουαρίου 2025, η Ελλάδα βίωσε μια από τις πιο θλιβερές αντιφάσεις της σύγχρονης ιστορίας της. Η Βουλή των Ελλήνων φωταγωγήθηκε με το σύνθημα #WeRemember για τη Διεθνή Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος, ενώ στο Σύνταγμα, λίγα μόλις βήματα μακριά, οι δυνάμεις των ΜΑΤ διέλυαν βίαια μια ειρηνική συγκέντρωση πολιτών που θρηνούσαν τους νεκρούς της τραγωδίας των Τεμπών.
Η ειρωνεία δεν θα μπορούσε να είναι πιο κραυγαλέα. Το ελληνικό κράτος επέλεξε να φωταγωγήσει τη Βουλή και να στείλει μηνύματα περί μνήμης, δικαιοσύνης και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την ίδια στιγμή που διέταζε την καταστολή ανθρώπων που το μόνο που ζητούσαν ήταν να αποδοθεί δικαιοσύνη για μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες στη σύγχρονη Ελλάδα. Η αστυνομική βία, οι ρίψεις χημικών και τα απρόκλητα χτυπήματα δεν τιμούν ούτε τη μνήμη ούτε τη δικαιοσύνη.
Το μήνυμα της Βουλής ήταν ξεκάθαρο: «Θυμόμαστε τους νεκρούς του χθες, αρκεί να μην ενοχλούμεται για τους νεκρούς του σήμερα.» Η Διεθνής Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος είναι μια στιγμή περισυλλογής και διδασκαλίας για την αξία της ανθρώπινης ζωής και τη σημασία της δικαιοσύνης. Πώς μπορεί, λοιπόν, μια κυβέρνηση να μιλά για μνήμη και δικαιοσύνη όταν την ίδια στιγμή επιλέγει τη βία και την καταστολή;
Η φωταγωγημένη Βουλή έγινε σύμβολο υποκρισίας. Από τη μία πλευρά, το κράτος «θυμόταν» τους νεκρούς του Ολοκαυτώματος, προσπαθώντας να αποπνέει σεβασμό και ενσυναίσθηση, ενώ από την άλλη έστελνε τα ΜΑΤ να καταπνίξουν φωνές διαμαρτυρίας για τη μνήμη των θυμάτων των Τεμπών. Είναι δυνατόν να τιμάς τα θύματα του παρελθόντος όταν δεν σέβεσαι τα θύματα του παρόντος;
Η εικόνα του Σαββάτου θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη μας. Από τη μία, το #WeRemember να φωτίζει το Σύνταγμα, και από την άλλη, δακρυγόνα, φωνές και βία στους δρόμους. Οι αντιφάσεις αυτές δεν είναι απλά τραγικές, είναι εξοργιστικές. Δείχνουν μια χώρα που έχει χάσει κάθε έννοια σεβασμού προς τους πολίτες της.
Ας θυμόμαστε, λοιπόν, τι πραγματικά σημαίνει μνήμη και δικαιοσύνη. Μνήμη χωρίς πράξεις είναι κενή. Δικαιοσύνη χωρίς ενσυναίσθηση είναι υποκρισία. Και μια χώρα που δεν προστατεύει τους πολίτες της, ενώ μιλά για τα ανθρώπινα δικαιώματα, είναι μια χώρα που δεν τιμά ούτε τους νεκρούς της ούτε τους ζωντανούς της.