Ο πάγκος της ομάδας έμεινε κενός, χωρίς τίποτα να προμήνυε την συγκεκριμένη εξέλιξη. Αν και ο κόουτς ήταν ιδιαίτερα αγαπητός σε όλους, χαμηλών τόνων και συγκαταβατικός, εντούτοις το διαγύζιο ήταν αναπόφευκτο.
Η διοίκηση αποφάσισε να αλλάξει προπονητή και να φέρει έναν που θα μπορούσε να εξυπηρετήσει το πλάνο της νέας εποχής.
Στη λίστα υπήρχαν τρία ονόματα ως φαβορί. Και μόνο μ’ αυτούς γίνονταν οι συζητήσεις.
Το τηλέφωνο του τεχνικού διευθυντή πήρε φωτιά επί αρκετές ημέρες και κάθε… καρυδιάς-καρύδι προσπάθησε να βρει τρόπο να “προσθέσει” το όνομα του στην περιβόητη λίστα των υπό εξέτασει προπονητών. Μάταια…
Ένας απ’ αυτούς, όμως, προτίμησε μία διαφορετική τακτική. Επί 48ώρου, ο πολύπειρος κόουτς βρισκόταν στο γήπεδο. Μιλούσε με τους ανθρώπους της ομάδας. Παρακολούθησε τις προπονήσεις. Έλεγε την άποψη του. Πίστευε ότι θα τους έπειθε.
Αλλά το πολύ το “κυρ’ ελέησον”…
Είδαν και απόειδαν οι διοικούντες και με ευγενικό τρόπο, “έκλεισαν” τον επόμενο προπονητή, τον ανακοίνωσαν και ουσιαστικά “ανάγκασαν” τον επίμονο κόουτς να τα παρατήσει.