Μια αγγλική παροιμία λέει πως «το σπίτι κάθε Άγγλου είναι το κάστρο του». Περίκλειστη, απομονωμένη, σχεδόν αυτάρκης μέσα στη σπουδαιοφάνεια που η ίδια έχει φτιάξει για τον εαυτό της, η Αγγλία για πρώτη φορά χαίρεται τόσο ένα Brexit.
Εντάξει, δεν το χαίρεται με τη ψυχή της, καθώς εδώ και μέρες προσδοκούσε πως θα πάρει σάρκα και οστά η αυτοεκπληρούμενη προφητεία του «it’s coming home». Όπου «home» είναι το κάστρο που λέγαμε πιο πάνω.
Οι Άγγλοι θέλουν να είναι πάντα «έξω», αλλά όταν αυτό, όντως, συμβεί τότε αναπολούν το «μέσα». Κάτι τέτοιο συνέβη και με το δημοψήφισμα να βγουν από την ΕΕ. Όταν, τελικώς, βγήκαν, το Brexit τους έκατσε βαρύ.
Για χρόνια απαξιώνουν το ποδόσφαιρο που παίζεται εκτός του νησιού θεωρώντας πως είναι οι μοναδικοί φορείς της καθαρότητας του αθλήματος. Κι ας ξέρουν πολύ καλά, αν και δεν το λένε δημόσια, πως η προσκόλλησή τους στην παράδοση δεν τους απέφερε καμία επιτυχία.
Ακόμη και σε συλλογικό επίπεδο, οι επιτυχίες ήρθαν με την επίρρωση των «ξένων δυνάμεων». Όπως έλεγε και ο εθνικός Σαίξπηρ: «Κανένας άνδρας δεν είναι νησί». Εκτός, φυσικά, αν προέρχεται από το βρετανικό νησί!
Στο διά ταύτα: ο αγγλικός Τύπος, για πρώτη φορά, δεν ρίχνει φαρμάκι στην πληγή. Δεν βλέπει φαντάσματα, δεν φαντασιώνεται καρατομήσεις και δεν ζητάει προγραφές στην Τραφάλγκαρ.
Με ζηλευτή ψυχραιμία, ο αρθρογράφος του Guardian, Ντόμινικ Φίφιλντ, απεσταλμένος της εφημερίδας στη Ρωσία, κάνει τον απολογισμό για τους «Three Lions»: «Αυτή η ήττα σημαίνει πολλά για την ομάδα. Οι παίκτες είναι νέοι, έχουν πνεύμα νικητή, αλλά χρειάζεται ακόμη να μάθουν πολλά. Βρίσκονται πολύ μακριά από το τέλος τους και ήδη έκαναν ένα έθνος να ονειρεύεται κάτι που κανένας άλλος δεν το κατάφερε. Τώρα, όταν και η απογοήτευση θα έχει υποχωρήσει, θα πρέπει να αναδυθούν πιο δυνατοί και με περισσότερη εμπειρία».
Ακόμη και η λαϊκίστικη Daily Mail δεν έψαξε να βρει κάποιο σκάνδαλο για να αμαυρώσει την εικόνα της ομάδας και να εκδικηθεί για τον αποκλεισμό. Ίσως, διότι κανένας από τους παίκτες της τωρινής ομάδας δεν κουβαλάει την αστρόσκονη του σταρ που όλοι αγαπούν να μισούν. Δεν υπάρχει κανένας Μπέκαμ σε αυτή την ομάδα, καμία υπόνοια ερωτικού σκανδάλου ή μπλαζέ εμφάνισης.
O Independent δεν διστάζει να γράψει για τα λάθη τακτικής του Σάουθγκεϊτ προσθέτοντας, όμως, πως αυτά είναι δικαιολογημένα λόγω απειρίας. Που σημαίνει ότι δεν σήκωσε το σπαθί να του πάρει το κεφάλι. Για πρώτη φορά, ο αγγλικός Τύπος δεν λειτουργεί με το θυμικό, αλλά με τη λογική.
Αν ρωτήσει ο Σάουθγκεϊτ τι έχουν τραβήξει ο Έρικσον, ο Χοντλ, ο Καπέλο, ο Κίγκαν, ο Χόγκσον, ο Αλαρνταϊς και ο ΜακΚλάρεν από τον αγγλικό Τύπο θα καταβάλει την ουσιαστική διαφορά.
Ο Μιγκέλ Ντιλέϊνι, αρθρογράφος της εφημερίδας, σημειώνει: «Ναι, θα υπάρξουν πράγματα για τα οποία θα χρειαστεί να μετανιώσουν οι παίκτες και ο προπονητής. Αυτή είναι, όμως, η πλατφόρμα για το μέλλον που χρειάζονται».
Τελικά, όσο παράξενα φέρεται ένας Άγγλος στη Νέα Υόρκη, όπως τραγουδούσε ο Στινγκ, άλλο τόσο παράξενο είναι να αντιμετωπίζει κανείς την εθνική ομάδα της χώρας όχι με τη λογική της παταγώδους αποτυχίας, αλλά της ελπίδας για κάτι καλύτερο στο μέλλον.
Τι παράξενο: ακόμη και οι Άγγλοι χούλιγκανς έδειξαν να αλλάζουν. Με εξαίρεση κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις δεν τα έκαναν γης μαδιάμ στη Ρωσία. Φαίνεται πως τους θάμπωσε η ομάδα τους και ηρέμησαν.
http://www.sportime.gr/podosfairo/mundial-2018/98112/zlatko-ntalits-o-gyrologos-poy-egine-architektonas/
για άμεση κι έγκυρη ενημέρωση.
