Αριέλ Ορτέγκα, το ατίθασο απόλυτο είδωλο της Ρίβερ Πλέιτ

Enganche, μια θέση, ένας τακτικός όρος, μια ιστορία. Η θέση στην «τρύπα» πίσω από τους δύο φορ ή το μοναχικό «δεκάρι», αυτός που δεν κινείται πολύ, παρά μένει στο χώρο. Παίκτης με εξεζητημένη τεχνική κατάρτιση και ευφυΐα, ικανός να αξιοποιήσει τους συμπαίκτες του που τρέχουν και γι’ αυτόν. Η ποδοσφαιρική καψούρα των Αργεντινών που μετά τον Μαραντόνα δεν βαρέθηκαν να «βαφτίζουν» τους παίκτες που θα σήκωναν τη βαριά κληρονομιά του.

Ο Αριέλ Ορτέγκα ήταν enganche, με όλη τη σημασία του όρου. Ενας playmaker ευέξαπτος και δαντελένιος, ικανός για την τρέλα και για την μαγεία. Απείθαρχος στις εντολές των προπονητών και αυτοκαταστροφικός. Ισως ο πιο άξιος «νέος Μαραντόνα», που δεν κατάφερε ποτέ να φτάσει στο μάξιμουμ των δυνατοτήτων του. Τώρα που η Ρίβερ Πλέιτ έχει αρχίσει να επανακτά τα σκήπτρα της κυριαρχίας στην Αργεντινή από την Μπόκα Τζούνιορς, οι οπαδοί της κάνουν νοητές αναδρομές στο παρελθόν. Πίτι Μαρτίνες, Σκόκο, Πράτο και οι υπόλοιποι σταρ των «εκατομμυριούχων» μπορεί να μην μπαίνουν ούτε κατά διάνυα στη ζυγαριά με τον «μεγαλύτερο όλων», αλλά 24 χρόνια μετά το αήττητο πρωτάθλημα Απερτούρα του 1994, η Ρίβερ είναι ξανά κυρίαρχη.

Την ιστορική εκείνη ομάδα με τη σημερινή ενώνει ο Μαρσέλο Γκαγιάρδο. Ο νυν προπονητής, έκανε τότε το ξεπέταγμά του μαζί τον Ρομπέρτο Αγιάλα και -φυσικά- τον Ορτέγκα. Ο Έντζο Φραντζέσκολι ήταν ο σταρ, αλλά ο 20χρονος με το παρατσούκλι «ελ μπουρίτο» (χαϊδευτικό του… γάιδαρου) ήταν υπερβολικά θρασύς για να μην αφήσει το στίγμα του στο Superclásico που σφράγισε το πρώτη αήττητο πρωτάθλημα στην ιστορία του συλλόγου. Η Ρίβερ πέρασε με 3-0 από το «Μπομπονέρα» και ο Ορτέγκα έβγαλε τη φανέλα του σε έναν all time classic πανηγυρισμό που θα τον συνόδευε σε ολόκληρη την καριέρα του. Ήταν απλώς η αρχή ενός από τους σπουδαιότερους παίκτες στην ιστορία της. Και από τους πιο αμφιλεγόμενους όμως…

Ο μέντορας Πασαρέλα και η αποτυχία στην Ευρώπη

Γεννημένος στα σύνορα της Αργεντινής με τη Βολιβία, ο πατέρας του Αριέλ ήταν μεταλλουργός. Συνεπώς όταν του παρουσιάστηκε η ευκαιρία στα 16 του να γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, εξασφαλίζοντας μια πιο εύκολη ζωή, δεν υπήρχε περίπτωση να την αφήσει να περάσει. Σε ένα τουρνουά που διοργάνωνε η Ρίβερ για τα νέα ταλέντα, αυτός ένας πιτσιρίκας που «δεν έδινα την μπάλα σε κανέναν, ήθελα να ξεχωρίσω από τα άλλα 500 παιδιά», όπως έχει πει. Τα κατάφερε, ο ίδιος ο Ντανιέλ Πασαρέλα προπονητής της πρώτης ομάδας και θρύλος της, είδε κάτι ιδιαίτερο σε εκείνον. Ο… αστικός μύθος θέλει μάλιστα τον πρώτο μισθό του Ορτέγκα να μπαίνει απευθείας από την τσέπη του Πασαρέλα.

Ήταν η πατρική φιγούρα που χρειαζόταν. Μαζί του ένιωσε εμπιστοσύνη και την ανταπέδωσε και στη συνέχεια με τον Ραμόν Ντίας κατέκτησε τρεις τίτλους και το Λιμπερταδόρες του 1996. Το «Μονουμεντάλ» τον λάτρευε, οι ντρίμπλες του δεν είχαν απάντηση, ήταν το next big thing του ποδοσφαίρου της χώρας και η Ευρώπη δεν άργησε να έρθει.

Ακολούθησε το μονοπάτι του ανθρώπου που τον σύγκριναν όλοι, του «Πίμπε ντ’ Όρο», πηγαίνοντας στην Ισπανία. Μόνο που στη Βαλένθια δεν κόλλησε ποτέ. Δεν έφταιγαν όμως οι «νυχτερίδες» με προπονητή τον αταίριαστο στο στιλ του Ορτέγκα, Ρανιέρι, αφού ούτε στη Σαμπντόρια, αλλά ούτε και στην Πάρμα στέριωσε. Τρεις ομάδες σε τρία χρόνια, όλες τους έψαχναν τρόπο να απαλλαγούν από εκείνον.

Δεν ήταν μόνο το ποδόσφαιρο στην γηραιά ήπειρο που δεν τον γέμιζε, ούτε με τον τρόπο ζωής κατάφερε ποτέ να συμφιλιωθεί. Εκείνος προσπαθούσε να κάνει καριέρα στην Ευρώπη στα τέλη των 90s, που τα πάντα είχαν γίνει άκρως επαγγελματικά, με λογική ποδοσφαιριστή προηγούμενης δεκαετίας. Δεν ήταν χαρούμενος.

Το καταραμένο Μουντιάλ του 1998

Η εθνική Αργεντινής του 1994 ήταν υγιές περιβάλλον, όσο και η… κατάσταση του ηγέτη της, του Μαραντόνα, που αποδιώχτηκε από τουρνουά αφού βρέθηκε θετικός σε απαγορευμένες ουσίες. Ο άγουρος ακόμα, 20χρονος Ορτέγκα ανέλαβε από το πουθενά να αντικαταστήσει το είδωλο μιας χώρας, όμως μετά από την απώλειά του η «αλμπισελέστε» ήταν καταδικασμένη να αποτύχει.

Τέσσερα χρόνια μετά όμως, ο «μπουρίτο» έπαιζε στο δικό του παιχνίδι, με τους δικούς του όρους. Προερχόμενος από την παρθενική (μέτρια) σεζόν του στην Ευρώπη, ήθελε στη Γαλλία να καθιερωθεί ως ένας από τους σπουδαίους του παγκόσμιου στερεώματος. Έχοντας συμπαίκτες -μεταξύ άλλων- Μπατιστούτα, Βερόν, Κρέσπο, Σιμεόνε, η Αργεντινή συμπεριλαμβανόταν στα φαβορί. Το «10άρι» της την οδήγησε εκ του ασφαλούς μέχρι τους «8», με highlight δύο γκολ κόντρα στην Τζαμάικα στους ομίλους. Εκεί όμως βρήκαν μπροστά τους την Ολλανδία που χρησιμοποίησε κάθε θεμιτό (και αθέμιτο) μέσο για να τον περιορίσει, να τον εκνευρίσει. Τα κατάφερε, ο Ορτέγκα τα θαλάσσωσε στη σπουδαιότερη στιγμή του, μπροστά σε ολόκληρο τον πλανήτη. Προσπαθώντας να κερδίσει πέναλτι από τον Στάαμ, δεν ξεγέλασε τον διαιτητή και μέσα στα νεύρα του έριξε κουτουλιά στον Έντβιν φαν ντερ Σάαρ.

Εύκολο για όλους να κρεμάσουν την ταμπέλα πως «αυτός είναι ο Ορτέγκα». Ίσως να είχαν δίκιο. Το πιο χαρακτηριστικό περιστατικό της περίεργης ώρες ώρες (τις περισσότερες δηλαδή) ιδιοσυγκρασίας του, εκτυλίχτηκε στην πρώτη του παρουσία στη Ρίβερ. Το Δεκέμβριο 1996 υποδεχόταν τη Ράσινγκ Κλουμπ σε ματς καθοριστικό για τον τίτλο. Παρότι οι «εκατομμυριούχοι» προηγήθηκαν, η αποβολή του γκολκίπερ Μπονάνο αναγκάζει τον Ραμόν Ντίας να βγάλει επιθετικογενή παίκτη ώστε να κρατήσει το σκορ. Λογικό. Για τον «μπουρίτο» όχι. Στύλωσε τα πόδια, δεν έβγαινε αλλαγή. Στο δεύτερο ημίχρονο ο Φραντσέσκολι τον βρίσκει στην πλάτη της άμυνας και αυτός με υπέροχο τρόπο τσιμπάει την μπάλα και τη στέλνει στα δίχτυα. Το «Μονουμεντάλ» στα… κάγκελα για εκείνον που έχει βγάλει τη φανέλα, την ανεμίζει και πηγαίνει προς το πέταλο. Ο Ντίας στον πάγκο τον «στολίζει» με την κλασική λατινοαμερικάνικη φράση «la puta que te pario». Μετάφρασης δεν επιδέχεται…

 

Οι fantastic four της Ρίβερ

«Είμαι χαρούμενος ξανά». Μια ατάκα, όλη η αλήθεια της καριέρας του καριέρας του Ορτέγκα. Μόνο με τα ερυθρόλευκα ήταν ευτυχισμένος, να λατρεύεται σαν θεός στο «Μονουμεντάλ». Η πρώτη επιστροφή του στη Ρίβερ τη σεζόν 2000/01 συνοδεύτηκε από δημιουργία τεράστιων προσδοκιών από εκείνη την ομάδα. Η συνύπαρξή του με τους Αϊμάρ, Σαβιόλα και Χουάν Πάμπλο Άνχελ γέννησε τους περίφημους «Cuatro Fantásticos». Στη φαντασία των οπαδών ήταν όντως μια τετράδα γκαλάκτικος, αλλά στην πράξη μόνο σε έξι ματς αγωνίστηκαν όλοι μαζί ταυτόχρονα, μένοντας χωρίς τίτλο εκείνη τη σεζόν.

Ο Ορτέγκα πάντως έλεγε αλήθεια. Ξαναβρήκε τον εαυτό του, σκόραρε 23 φορές σε 56 εμφανίσεις, ακόμα κι αν στην πορεία έχασε τους συμπαραστάτες του, που μετανάστευσαν (ποδοσφαιρικά) στην Ευρώπη. Προέκυψε όμως ένα καινούργιο είδωλο, ο Καβενάγκι, το ντουέτο των οποίων απέφερε το Κλαουσούρα του 2002.

Τα λεφτά όμως εξουσιάζουν και από τη στιγμή που ο Ορτέγκα άρχιζε να θυμίζει ξανά τον παίκτη του Μουντιάλ της Γαλλίας, οι προτάσεις έφτασαν. Η Φενέρμπαχτσε φέρεται να πρόλαβε τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αποκτώντας τον αντί 7,5 εκατομμυρίων ευρώ το 2002. Εντούτοις η Τουρκία δεν ήταν για εκείνον. Παρομοίασε την παραμονή του στην Κωνσταντινούπολη με «βασανιστήριο», οπότε η ευκαιρία της κλήσης στην εθνική Αργεντινής τον Φεβρουάριο του 2003, ήταν ιδανική. Ο Ορτέγκα έφυγε και δεν ξαναγύρισε ποτέ στην Φενέρ, γιατί απλά… δεν γούσταρε!

 

Ο εθισμός στο αλκοόλ

Την ανταρσία του αυτή την πλήρωσε, παραλίγο με το πιο ακριβό τίμημα, αφού του επέφερε τιμωρία από την FIFA 13 μηνών και στα 29 του κατέληξε χωρίς ομάδα, με κίνδυνο να κόψει το ποδόσφαιρο. Ο Αμέρικο Γκαγέγο, όμως τον έσωσε, ξανά. Ο προπονητής του αήττητου πρωταθλήματος και της Ρίβερ των Cuatro Fantásticos, έπεισε την Νιούελς Ολντ Μπόις να εξαγοράσει το υπόλοιπο του συμβολαίου του. Παρότι στο Ροζάριο αγαπήθηκε, όταν η Ρίβερ τον κάλεσε για τρίτη φορά το 2006, δεν μπορούσε να αρνηθεί.

Παρόλα αυτά η αδυναμία του στο αλκοόλ τον κέρδισε. Καιρό φημολογούνταν πως είχε πρόβλημα με την εξωγηπεδική του ζωή, όμως τον Οκτώβριο του 2006 αναγκάστηκε να αποχωρήσει από την ομάδα ώστε να αναζητήσει βοήθεια. Εντάχθηκε σε πρόγραμμα αποτοξίνωσης, όπου έμεινε για ένα μήνα. Η επιστροφή ήταν θριαμβευτική, πετυχαίνοντας ένα από τα ομορφότερα γκολ του κόντρα στη Σαν Λορέντσο και αγκαλιάζοντας τον ποδοσφαιρικό του πατέρα, τον Πασαρέλα. Όμως ήταν από τις κλασικές αναλαμπές της προσπάθειας αποτοξίνωσης από βλαβερές συνήθειες. Λίγους μήνες αργότερες θα ξανακυλούσε. Πρακτικά το ποδοσφαιρικό του φινάλε είχε έρθει.

 

Το αντίο της Ρίβερ σε έναν θρύλο

Ο νεόκοπος το 2008 στους πάγκους Ντιέγκο Σιμεόνε χαρακτήρισε «την πιο δύσκολη απόφαση που έχω πάρει», να θέσει εκτός ομάδας τον Ορτέγκα το 2008. Ακολούθησαν τρεις δανεισμοί σε χαμηλότερες κατηγορίες, όμως ο Ορτέγκα είχε χάσει το κίνητρό του. Ο Χουάν Χοσέ Λόπες του έδωσε άλλη μια ευκαιρία στη Ρίβερ στα 36 του, όμως εκείνος επικαλέστηκε στομαχική διαταραχή για να απουσιάσει από την πρώτη κιόλας μέρα της προετοιμασίας. Αυτό ήταν, ο πρόεδρος πλέον, Πασαρέλα τον ενημέρωσε πως δεν είχε μέλλον στο σύλλογο.

Ακόμα όμως κι αν απογοήτευσε επανειλημμένα τον κόσμο και τον εαυτό του, ο Ορτέγκα δεν έπαψε να είναι αγαπημένος γιος της Ρίβερ. Οι «εκατομμυριούχοι» δεν άντεχαν να τον αφήσουν να βάλει τέλος έτσι άδοξα στην καριέρα του.

Τα παιδιά του, ο κόσμος, ο ίδιος. Το ποδόσφαιρο πηγή κοινών συναισθημάτων για τόσους διαφορετικούς ανθρώπους

Στις 13 Ιουλίου του 2013 διοργανώθηκε φιλικό προς τιμήν του και το «Μονουμεντάλ» παραληρούσε. Ακούγοντας 60 χιλιάδες οπαδούς της αγαπημένης του ομάδας να μην σταματούν να τραγουδούν το όνομά του, ο Ορτέγκα λύγισε, έβαλε τα κλάματα. Μπορεί να μην κατάφερε να φτάσει στο στάτους του θεού, του Μαραντόνα, ήταν όμως εκεί, ημίθεος ανάμεσα στους πιστούς του.

«Σας ευχαριστώ όλους τόσο πολύ και ευγνωμονώ το θεό που με έκανε οπαδό της Ρίβερ». Αυτός ήταν ο Ορτέγκα.

[vc_row][vc_column width=”2/3″][td_block_14 custom_title=”SUNDAY’S FILES” tag_slug=”sunday-s-files” limit=”6″ tdc_css=””][/vc_column][vc_column width=”1/3″][td_block_7 custom_title=”SPORTMINUTE” category_id=”90″ limit=”7″][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][/vc_column][/vc_row]