Ακόμη μία απώλεια βαθμών απέναντι σε ομάδα που παίζει κλειστά βίωσε ο Άρης (0-0 με τον ΠΑΣ Γιάννινα). Η κατάσταση γίνεται ανίατη πλέον, αφού είτε στον πάγκο είναι ο Μπούργος, είτε ο Μάντζιος, είτε παίζει με 4-2-3-1, είτε με 3-4-3 (όπως σήμερα) το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
Αδυναμία δημιουργίας, ελάχιστες κλασικές φάσεις και ένα παιχνίδι στο οποίο ο εκάστοτε αντίπαλος περνάει ένα εύκολο βράδυ. Έτσι το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει κανείς είναι ότι απλά οι συγκεκριμένοι παίκτες δεν μπορούν κόντρα στα «πούλμαν»
Επιπλέον αυτή τη φορά ο Μπούργος επεφύλασσε αρκετές εκπλήξεις, καθώς και τη διάταξε άλλαξε και τον Εμπακατά προτίμησε αντί του Σούντγκρεν στο δεξί άκρο της άμυνας.
Η αλήθεια είναι εδώ και καιρό λέγαμε μήπως επιτέλους ο Άρης να αλλάξει σύστημα καθώς αυτό το 4-2-3-1 που έπαιζε επί Μάντζιου, είχε γίνει προβλέψιμο από τους αντιπάλους του;
Έτσι ο Αργεντινός τόλμησε όμως το ερωτηματικό είναι ότι μήπως ήταν παρακινδυνευμένο η διάταξη να αλλάξει σε ένα τόσο κρίσιμο ματς και χωρίς η ομάδα να έχει τον χρόνο να το αφομοιώσει; Άλλωστε καλά καλά και ο ίδιος ο Μπούργος δεν γνωρίζει τις δυνατότητες των ποδοσφαιριστών του ακόμη.
Επί της ουσίας τώρα, το 3-4-3 ήταν λίγο δύσκολο να λειτουργήσει χωρίς βαρβάτο φορ αλλά κυρίως με τον Εντιαγέ ως δεξί εξτρέμ.
Από εκεί και πέρα το πρώτο ημίχρονο ήταν αποκαρδιωτικό καθώς ο Άρης ήταν νωθρός, δεν είχε ενέργεια, και γενικά δεν απείλησε σχεδόν καθόλου. Οι περισσότεροι αποφανθήκαμε ότι φταίει το σύστημα καθώς η ομάδα δεν το έχει αφομοιώσει, όμως τα πρώτα λεπτά του Β΄ μέρους μας έδειξαν κάτι διαφορετικό.
Η είσοδος των Μαντσίνι (ειδικότερα) και Γκαρσία έδωσε νεύρο και πνοή στην ομάδα, η οποία μάλιστα είχε την κορυφαία στιγμή της σε όλο το ματς στο 51′ με το δοκάρι του Γκάνεα. Έτσι φάνηκε ότι το κακό πρόσωπο του πρώτου μέρους ήταν απόρροια, περισσότερο λόγω της νωθρότητας των παικτών και λιγότερο της νέας διάταξης.
Λίγο αργότερα πάντως (στο 56′) ο Αργεντινός τεχνικός απέσυρε τον Μπεναλουάν και γύρισε το σύστημα στο 4-2-3-1, όμως ούτε τότε η εικόνα δεν διαφοροποιήθηκε ιδιαίτερα.
Ναι μεν ο Άρης του Β΄ μέρους ήταν βελτιωμένος σε σχέση με αυτόν του Α΄, όμως από ουσία λίγα πράγματα. Η κεφαλιά του Καμαρά στο 85′ πια ήταν το μοναδικό άξιο αναφοράς στο υπόλοιπο της αναμέτρησης.
Επίσης και η είσοδος του αμυντικογενούς Ντουκουρέ από τόσο νωρίς δεν αντιλαμβάνομαι σε τι θα βοηθούσε τον Άρη που ήθελε να δημιουργήσει.
Αν δεν έχει δει κανείς το ματς και ρίξει μια ματιά στα στατιστικά θα νομίζει ότι ο Άρης… σάρωσε στον αγωνιστικό χώρο. 17-2 οι τελικά, 10-2 τα κόρνερ, όμως ας μην γελιόμαστε οι περισσότερες ήταν ψευτοκευκαιρίες (άλλωστε οι 11 ήταν εκτός περιοχής).
Δυστυχώς το κλίμα ευφορίας που είχε προκαλέσει η έλευση Μπούργος (σε συνδυασμό με την επιστροφή των 6 βαθμών) χάθηκε γρήγορα για τον Άρη, μετά τα αρνητικά αποτελέσματα στις τρεις πρώτες αγωνιστικές των πλέι οφ.
Η ομάδα δεν κατάφερε να νικήσει στο ευκολότερο (θεωρητικά) παιχνίδι του μίνι πρωταθλήματος και σε συνδυασμό με τη γκέλα κόντρα στον Παναθηναϊκό έχασε τα «μαξιλαράκια» που με κόπο είχε κερδίσει στην κανονική διάρκεια.
Τίποτα δεν έχει χαθεί, όμως πλέον ο Άρης πρέπει να πάρει αποτελέσματα στην Αθήνα με Παναθηναϊκό και ΑΕΚ και να επαναλάβει τη μεγάλη του νίκη με τον Ολυμπιακό. Στο κάτω κάτω αφού οι «κιτρινόμαυροι» βολεύονται με τις ανοιχτές άμυνες, ας το αποδείξουν…
ΥΓ1: Θετικές εντυπώσεις άφησε ο Εμπακατά που έδειξε ότι διαθέτει ταχύτητα και και καλή σέντρα.
ΥΓ: Στα θετικά και οι άμεσες αλλαγές του Μπούργος από το ημίχρονο. Έδειξε ότι δεν δίσταζε να αλλάξει πράγματα από νωρίς όταν κάτι δεν λειτουργεί. Άλλωστε άλλαξε και το σύστημα λιγκ αργότερα.