Η αλήθεια είναι ότι ταλέντο όπως του Γιάννη Αντετοκούνμπο δε συναντάς κάθε μέρα, ούτε καν κάθε μισό αιώνα. Αλλά αυτό δε μας εμποδίζει να του μοιάσουμε αλλού.
Γιατί ο Αντετοκούνμπο δεν εκφράζει μόνο τη λαμπερή πλευρά της ζωής. Τη φήμη, τη δόξα, τις ατομικές διακρίσεις, την αναγνώριση, τα πολλά χρήματα. Εκφράζει κι ένα δρόμο που πρέπει όλοι να έχουμε: Να ακολουθούμε τα όνειρά μας και να δουλεύουμε σκληρά γι’ αυτά.
Βεβαίως δε θα γίνουμε ούτε Αντετοκούνμπο, ούτε Γκάλης, ούτε Γιαννάκης ή Διαμαντίδης και Σπανούλης. Όμως θα ξεπεράσουμε τα όριά μας, θα τρυπήσουμε το ταβάνι μας. Φανταστείτε ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων να το κάνει αυτό στον τομέα του (και όχι να θεωρεί εαυτόν αυθεντία στον τομέα άλλων) πόσο διαφορετική κοινωνία θα δημιουργούσε.
Να γίνουμε λοιπόν ο… Γιάννης του εαυτού μας. Όχι στο μπάσκετ ή στον αθλητισμό, αλλά στη ζωή. Να έχουμε πρότυπα και ήρωες τέτοιους ανθρώπους. Από τους γονείς μας που πάλεψαν και παλεύουν σε δύσκολες συνθήκες να εξασφαλίσουν τα πάντα στα παιδιά τους… Από τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας που επιβίωσαν στην κατοχή… Από τους συνανθρώπους μας που σε πολύ δύσκολες εποχές καταφέρνουν και βοηθούν το γείτονα, τον άστεγο.
Δουλειά, φιλότιμο, κίνητρο, όνειρα. Ένα παιδί από τα υπόγεια των Σεπολίων που κατάφερε να φτάσει στο κορυφαίο πρωτάθλημα του πλανήτη. Να γίνει MVP στο NBA, να γίνει και MVP σε All Star Game που δεν είναι το… πανηγυράκι που κακώς φαντάζονται πολλοί, αλλά ιδέα: Είναι ο αγώνας της αναγνώρισης των παικτών και του σεβασμού στον κόσμο.
Είναι η καλύτερη εικόνα ο Γιάννης στο ότι δεν αρκεί το ταλέντο. Διότι απ’ αυτό ο Θεός του χάρισε μπόλικο. Το ταλέντο θα πρέπει να το καλλιεργήσεις, να δουλέψεις σκληρά, διότι αν δεν το κάνεις τότε έχεις τελειώσει.
Ο Αντετοκούνμπο από τα υπόγεια των Σεπολίων έβαλε στόχο να φτάσει στο θρόνο του μπάσκετ. Κι έφτασε. Και τον αναγνωρίζουν όλοι. Επειδή είχε στόχο και δούλεψε για να τον πετύχει.
Ας βάλουμε κι εμείς αντίστοιχο στόχο… Πρώτα για να φτιάξουμε τη ψυχή μας και μετά τη ζωή μας. Σε όποιο τομέα μας αρέσει. Κι ας δουλέψουμε.
Και κυρίως όσοι καταφέρουν να τρυπήσουν το ταβάνι τους, όπως ο Γιάννης να μη ξεχάσουν ποτέ από πού ξεκίνησαν. Και να είναι ταπεινοί. Γιατί ο Αντετοκούνμπο ποτέ δε ξέχασε τα Σεπόλια, τη γειτονιά του, τη φτώχεια.