Να είσαι αθλητικός συντάκτης στην Ελλάδα και να γιορτάζεις
Ημέρα Αθλητικού Συντάκτη ήταν η 2η Ιουλίου αλλά το να ακούς κάτι τέτοιο στη χώρα μας είναι μάλλον ειρωνικό και όποιος το προσπερνά απλώς εθελοτυφλεί. Γράφει ο Νίκος Μπουρλάκης
Το να είσαι αθλητικός συντάκτης στην Ελλάδα του 2022 (και όχι αθλητικογράφος όπως λένε κάποιοι) είναι κάπως συζητήσιμο ως θέμα.
Τι θέση έχει ο αθλητικός συντάκτης στη χώρα μας, ειδικά τα τελευταία χρόνια; Τι ακριβώς προσφέρει και ποιο δρόμο ακολουθεί, συνειδητά κιόλας;
Ποια είναι η άποψη που έχει γι’ αυτόν ο κόσμος, το λεγόμενο αναγνωστικό κοινό, που επίσης είναι μια συζητήσιμη έννοια. Κατά πόσο συμβάλλει στην πρόοδο του αθλητισμού, που βέβαια είναι ένας τομέας άρρηκτα συνδεδεμένος με την κοινωνία;
Θα μου επιτρέψετε και με όλο το σεβασμό στον ΠΣΑΤ να τονίσω ότι τα παραπάνω ερωτήματα έπρεπε να απαντηθούν ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ πριν την οποιαδήποτε ανακοίνωση για την «ημέρα του αθλητικού συντάκτη» στις 2 Ιουλίου.
Δε ξέρω πόσοι δηλώνουν αθλητικοί συντάκτες κι ένιωσαν ότι γιορτάζουν στις 2 Ιουλίου. Όχι από τύψεις (σοβαροί να είμαστε) αλλά από πλήρη αδιαφορία απέναντι στους θεσμούς και σε κάθε έννοια δημοσιογραφίας και δεοντολογίας.
Ειλικρινά, αναρωτήθηκε ο ΠΣΑΤ πόσοι αισθάνονται πραγματικοί δημοσιογράφοι και πόσοι βρίσκονται εκεί για να «εξυπηρετούν» οπαδικά ένστικτα και συμφέροντα;
Είναι υπερήφανοι στον ΠΣΑΤ συστήνεται ως αθλητικός συντάκτης ένας άνθρωπος που δημιουργεί τοξικό κλίμα με όσα γράφει διότι πολύ απλά είναι άρρωστος οπαδός;
Ας μην κρυβόμαστε λοιπόν πίσω από το δάχτυλό μας κι αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση θα πρέπει πρωτίστως να δούμε την αλήθεια.
Για την ημέρα αυτή έγινε «διάσημο» ένα σκίτσο που ανέφερε ότι ο αθλητισμός χωρίς τους αθλητικούς συντάκτες είναι σα να μην υπάρχουν αθλητές.
Πριν από 40 χρόνια όταν δινόταν σημασία στο ρεπορτάζ και στην ενημέρωση, ίσως να ίσχυε αυτό. Τώρα υπάρχει μια celebrity δημοσιογραφία όπου γίνεται η μάχη της selfie για την ανάδειξη του «αθλητικού συντάκτη» και όχι του γεγονότος.
Υπάρχει οπαδικός συντάκτης και όχι αθλητικός. Εκτός κι αν ο ΠΣΑΤ δεν ανησυχεί από το ότι αυτή την εποχή, το να είσαι φανατικός οπαδός πιθανότατα να είναι και το διαβατήριο για να βρεις δουλειά ως «αρθρογράφος» σε μεγάλες ιστοσελίδες.
Επίσης δεν ανησυχεί ο Σύνδεσμος από το γεγονός ότι έχουν ίσα δικαιώματα διαπίστευσης για είσοδο στα γήπεδα, επαγγελματίες αθλητικοί συντάκτες από ιστοσελίδες που τηρούν όλες τις ασφαλιστικές τους υποχρεώσεις, με διάφορους περιφερόμενους σε οπαδικές ιστοσελίδες;
Τις οποίες οπαδικές ιστοσελίδες μπορεί να φτιάξει ο καθένας, είτε είναι δημοσιογράφος είτε ασκεί οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα;
Τι έχουν κάνει γι’ αυτό που τελικά φέρνει το εξής αποτέλεσμα: Ο αθλητικός συντάκτης ο πραγματικός, αισθάνεται ότι μειονεκτεί απέναντι σε όλα τα παραπάνω «παράξενα όντα» που αναφέραμε.
Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα, όπως για παράδειγμα ότι δεν τηρείται η δεοντολογία απέναντι σε δήθεν αθλητικούς συντάκτες που λασπολογούν, χυδαιολογούν εναντίον επαγγελματιών, αλλά όχι απλώς δεν τιμωρούνται αλλά «χαϊδεύονται» και μάλιστα με αντιδημοκρατικές μεθόδους, όμως δεν είναι της παρούσης.
Ας ανοίξει επιτέλους ο ΠΣΑΤ ένα φάκελο για να δει υπό ποιες συνθήκες εργάζεται ο αθλητικός συντάκτης τον 21ο αιώνα και τα υπόλοιπα τα βρίσκουμε. Εδώ «διαχωρίζονται» οι θέσεις ρεπόρτερ σε τελικό Κυπέλλου (οποία ντροπή κι αισχύνη) για να μην παίξουν μπουνιές!
Πονάει η αλήθεια, αλλά τι να κάνουμε.
για άμεση κι έγκυρη ενημέρωση.
