Η Εθνική Ελλάδας ηττήθηκε εύκολα από την Ολλανδία. Η εικόνα που είχε η ομάδα του Γκουστάβο Πογέτ ήταν αποκαρδιωτική. Ειδικά το πρώτο ημίχρονο ήταν βγαλμένο από εποχές Κλαούντιο Ρανιέρι και αναμετρήσεις με Νησιά Φερόε.
Δεν χωράει συζήτηση το γεγονός πως η παρουσία της Εθνικής Ελλάδας απέναντι στην Ολλανδία ήταν η χειρότερη εμφάνιση επί εποχής Γκουστάβο Πογέτ. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, ήταν η χειρότερη παρουσία εδώ και αρκετό καιρό. Δίκαιο ήταν το κράξιμο από τον κόσμο. Ειδικά το πρώτο μέρος δεν το είχαμε δει ούτε με τον Τζον Φαν’τ Σχιπ στην άκρη του πάγκου.
Γι να είναι όλη η ομάδα εκτός τόπου και χρόνου, όλοι οι παίκτες (και οι έντεκα ανεξαιρέτως) σε κακή βραδιά, θα πρέπει να ανατρέξουμε σε εποχές Κλαούντιο Ρανιέρι και σε παιχνίδια με τα Νησιά Φερόε, για παράδειγμα. Τότε, που ο καθένας έκανε το μακρύ του και το κοντό του, που δεν υπήρχε καμία συνοχή, καμία οργάνωση, κανένα πλάνο.
Όχι, η Εθνική δεν έφτασε σε τόσο χαμηλά επίπεδα. Ωστόσο, ήταν ξεχαρβαλωμένη και ανήμπορη για το παραμικρό. Η ομάδα του Γκουστάβο Πογέτ ήταν πολύ μικρή και «λίγη» για να κάνει το οτιδήποτε απέναντι στην Ολλανδία. Δεν έβγαλε ομαδικό κλίμα, δεν έβγαλε ομοιογένεια, αυταπάρνηση. Δεν είχε στοιχεία ομάδας Πογέτ.
Ενδεχομένως να έχει χαλάσει κάτι στο εσωτερικό. Η συζήτηση με τις κλήσεις, η κίνησή του να κάνει κουβέντα με συλλόγους για να εξηγήσει, ή μη πειστικές δηλώσεις του στην προσπάθειά του να υπερασπιστεί τη φιλοσοφία του στον καταρτισμό της αποστολής, κάποιες ανεξήγητες επιλογές στην ενδεκάδα όπως αυτή του Μάνταλου… Και πολλά άλλα ακόμα. Διότι, η εικόνα με τη Γαλλία και η εικόνα με την Ολλανδία είναι η μέρα με τη νύχτα.
Δεν θέλει και πολύ να στραβώσει το πράγμα…